Osiedle RZNiW

Pierwszy Mróz w moim życiu, kto wie, czy ostatni. Nie znam się na hip-hopie, na patologicznych blokowiskach i na młodzieży wchodzącej w życie u progu XXI wieku, więc cóż mogę powiedzieć, pańcia w średnim wieku, z dobrej (choć obiektywnie radośnie pieprzniętej) rodziny, która z narkotyków używa tylko C2H5OH. Napisane to jest owszem, aby wciągać, niekoniecznie to, co wciągają bohaterowie. Ale... coś w tych bohaterów nie wierzę; Mróz o biedzie i patologii pojęcie ma takie, jakie może mieć syty inteligent, któremu nigdy naprawdę nie zabrakło do pierwszego; nastolatki z blokowiska mówią polszczyzną niedostępną sporej części licealistów (a to mówię z doświadczenia); o wątku psychopatologicznym szkoda gadać. W dodatku, i to już poważny problem, do połowy książki poważnie się wynudziłam. Dopiero potem coś się dziać zaczyna, choć i tak słabo. Nie da się z przaśnego blokowiska zrobić gniazda występku na miarę amerykańskiej prowincji Lyncha. I tylko warzywniaka babci żal.

Dotąd nie czytałam jeszcze niczego autorstwa R. Mroza. Planowałam, kiedyś tam, przeczytać coś z cyklu z Chyłką, ale w ostatnich dniach trafiło do mnie „Osiedle RZNiW”.

Wrażenia? Ambiwalentne. Z jednej strony pozytywne zaskoczenie lekkością pióra, zgłębieniem tematu, umiejętnością wciągnięcia czytelnika w klimat raperskich melorecytacji i problemy hip-hopowej subkultury blokowiska z początku XXI wieku. Z drugiej - wyraźne pójście na łatwiznę pachnące liczeniem na tani poklask: wykorzystanie orgii, wynaturzeń, pomysł ze szkolnym love story, zbyt płytkie i schematyczne potraktowanie psychiki głównych bohaterów, zbyt wielkie nagromadzenie problemów ledwie zasygnalizowanych przez autora…

Podsumowując: to obyczajowe czytadło z wątkiem kryminalnym mające potencjał znalezienia się półkę, czy dwie, wyżej. Potencjał, moim zdaniem, niewykorzystany.

Otwieram książkę i pierwsza myśl: O cholera! Znam wszystkie zacytowane we wstępie fragmenty i wszystkich wykonawców.
Czuję, że ubywa mi lat a na ustach błąka się uśmiech - przenoszę się do czasów mej młodości.

17-letni Deso zostaje oskarżony o zabójstwo w związku z rozbojem. Oczywiście chłopak ma plan jak wyjść obronną ręką przed wymiarem sprawiedliwości.
Wszystko zaczyna się od wiadomości: „Boję się. Chyba ktoś za mną idzie”. Deso nie zna numeru nadawcy i mimo próby połączenia, nic z tego nie wychodzi.
Następnego ranka dowiaduje się, że zaginęła jego szkolna koleżanka Iza. Co piątkowa uczennica robiła w klubie o "pewnej" renomie? Chłopak szybko dodaje dwa do dwóch i już wie od kogo był SMS.
Drugim narratorem jest najlepsza przyjaciółka Izy, Żaba. Dziewczyny należały do Hordy najlepszych uczennic.
Razem z Deso zaczynają poszukiwania Izy.

Za każdym razem zdumiewa mnie niebywała lekkość pióra, cięty dowcip, dynamika akcji i umiejętność wcielana się autorka w tak różnorakie postacie.
To wręcz niewiarygodne z jaką łatwością Remek staje się chłopakiem z blokowiska by za chwilę wejść w skórę nastoletniej kujonki.
Język, który doskonale pamiętam z wylewającego się zewsząd hip-hopu, to gryps znany tylko wtajemniczonym.
Podczas lektury nieraz płakałam ze śmiechu, choć momentami bywało bardzo poważnie.
Jeszcze te nieoczekiwane zwroty akcji, które przyprawiają mnie o szybsze bicie serca.
Jak zwykle nie ma miejsca na nudę.
...

W mojej opinii, choć bardzo lubię książki autora, była to przeciętna pozycja. Najbardziej chyba podpasował mi klimat hip-hopowej subkultury i wczesnych lat dwutysiecznych, pewnie dlatego, że sama dorastałam w tym okresie. Fabuła była dosyć fajna, ale za dużo się tam działo. Trochę czułam się jakbym oglądała amerykański film gangsterski z nastolatkami w roli głównej. Niektóre sytuację były przerysowane i mocno nieprawdopodobne. Zakończenie jednak, jak to u Pana Mroza, wbiło mnie w fotel, kompletnie nie brałam tego pod uwagę🙈
Co do bohaterów, to bardzo ich polubiłam. Deso i Żabcia, to połączenie wybuchowe, on łobuz, ona kujonka, ale jakoś potrafili się dogadać. A teksty jakimi do siebie walili- majstersztyk😁 momentami śmiałam się w głos.

"Osiedle RZNiW" Remigiusza Mroza rozpoczyna moje wyzwanie czytelnicze 2022 roku. Książka trochę przeleżała, ale jakoś nie mogłam się za nią zabrać, może to przez tę czerwoną okładkę.

Historia zaczyna się w momencie, gdy Deso, dostaje z nieznanego numeru wiadomość, że nadawca się boi, bo ktoś za nim idzie. Pomyłka? Chyba nie, ponieważ nazajutrz okazuje się, że dziewczyna z klasy chłopaka zaginęła. Dlaczego akurat do niego napisała, skoro pochodzili z różnych środowisk i w ogóle ze sobą nie rozmawiali? To właśnie będzie chciał wyjaśnić licealista.

Na wstępie od razu powiem, że pozycja mnie nie zachwyciła. To zdecydowanie przez ten ciągły młodzieżowy slang głównego bohatera. Jego luzacko-chuligańska kreacja chyba najbardziej mnie drażniła. Takie gangstersko-osiedlowe rozgrywki to też nie moje klimaty. Ogólnie pomysł całkiem ciekawy, momentami fabuła bardzo wciągająca, szczególnie początek historii i zakończenie. Podobało mi się przeplatanie tego, co działo się na sali sądowej z wydarzeniami poprzedzającymi rozprawę. Plus także za osadzenie akcji w latach dwutysięcznych. Miło było usłyszeć w głowie dźwięk powiadomienia Gadu-Gadu i przypomnieć sobie namiętne pisanie na nieistniejącej już naszejklasie.

Choć niektóre sytuacje trochę naciągane i stereotypowe, to biorąc pod uwagę całość, nie jest źle. Gdyby nie ten przesyt slangu to książkę czytało by się o wiele lepiej, dlatego wolałam, gdy narracje prowadziła Żaba.

Z pewnością jeszcze kiedyś ...

Ciężko ocenić, zwłaszcza jak się samej mieszka w bloku i ten cały "hiphop" który w książce ma jakiś taki posmak romantyzmu, zna się z pierwszej ręki. Może gdzie indziej wygląda to lepiej, ale u nas to czysta patologia - historia też taka sobie, jakoś mnie nie porwała. Inne książki Mroza przemawiają do mnie znacznie bardziej.

Niesamowicie poprowadzony wątek kryminalny i zakończenie, które wgniata w fotel! Zdecydowanie sprawiło, że zapragnęłam sięgnąć po kolejne książki Mroza ♥

Remigiusz Mróz zaskoczył mnie nie raz, ale czasem nie tyle tym, co dzieje się w książce, ale samym faktem, że taką a nie inną napisał. Rozumiem, że przy takiej ilości powieści, jakie wytwarza, potrzebuje sobie poeksperymentować, a to bywa ryzykowne, choć może dzięki temu dotrzeć do nowych odbiorców, przynajmniej w teorii.

"Osiedle RZNiW" to historia, jakiej się z całą pewnością nie spodziewałam i nie chodzi tu o jej treść, a formę. Przyznaję, że trudno było mi się przyzwyczaić do języka, jakim posługiwali się bohaterowie i poczułam się przez to bardzo staro. Mam wrażenie, że pisanie o młodzieży sprawia autorom spore problemy, czytałam już książki, w których nastolatkowie mówili polszczyzną z najwyższej półki, teraz zetknęłam się ze slangiem, który był wręcz niezrozumiały, a prawda leży chyba gdzieś po środku. Przynajmniej tak wygląda to z mojego doświadczenia, a miałam styczność zarówno z bananową młodzieżą, jak i tą z blokowisk.

Pomijając jednak kwestie językowe, to jedna z lepszych książek Mroza. Konstrukcja, jaką zastosował, totalnie mnie ogłupiała i za nic nie mogłam się zorientować, co tak naprawdę się wydarzyło i kto był za to odpowiedzialny. Pod względem intrygi to był naprawdę trzymający w napięciu do samego końca kawał świetnego thrillera.

Rozbawił mnie za to wątek stary jak świat i znany z każdej komedyjki romantycznej dla młodszych widzów, a mianowicie szkolny łobuziak i zakochana w nim do szaleństwa kujonka. Niby śmiechu warty ba...

Początek lat dwutysięcznych, osiedle RZNiW w dymie jointów i rozweselonej młodzieży w rytmie hip-hopu. Tu mieszka dwójka nastoletnich bohaterów, Deso i Żaba. Deso pochodzący z biednej rodziny, Żaba – dobrze ułożona dziewczyna muszą ze sobą współpracować w odnalezieniu koleżanki. A to wszystko w powieści Remigiusza Mroza „Osiedle RZNiW”. Dwójka bohaterów z obcych sobie światów musi uczyć się siebie aby osiągnąć cel. Przyjemnie było obserwować narastające relacje między nimi, rosnące uczucie, poczucie odpowiedzialności za siebie. Pewne sytuacje poddałbym w wątpliwość a już na pewno zachowanie Izy po wyjściu z ukrycia. Moim zdaniem trauma po takich przeżyciach powinna być większa. Dużo w książce się dzieje, czasem miałem wrażenie, że za dużo ale w końcu to opowieść o hip-hopowej młodzieży a tam nie było czasu na rozkminki. Atutem powieści jest ciekawa narracja, momentami miałem wrażenie, że to Deso tworzy rzeczywistość. Poza tym powieść będzie swoista gratką dla ówczesnych licealistów. Spodobały mi się słowa Desa: Każdy sam tworzy muzykę. Bo nie ma dwóch osób, które słyszą tak samo. Takich Desowych myśli jest więcej.

Lata dwutysięczne, ubóstwo i brak perspektyw, komunikator Gadu-Gadu, kultura hip-hopowa, osiedlowe klimaty i środowisko młodzieży – te elementy tworzą perspektywę, w której osadzona została historia Desa.

Dla niego liczą się kumple i imprezy, własny system wartości oraz nienawiść do policji. Często urywa się ze szkoły, nie przykłada do nauki, ale niespodziewane zaginięcie koleżanki z klasy splata jego losy z pewną „kujonką” - Wiką. Powoli okazuje się, że jest inteligentny, a motywy postępowania nie zawsze są takie niskie, na jakie wyglądają. Dziewczyna z dobrego domu ma na niego zbawienny wpływ, niestety nie można powiedzieć, że z wzajemnością…

Już na początku dowiadujemy się, że Deso siedzi na ławie oskarżonych i wiemy, jakiego czynu się dopuścił, ale okoliczności tego postępku poznajemy powoli – wraz z kolejnymi kartami powieści.

Akcja toczy się szybko, zwroty akcji zaskakują, a zakończenie – szokuje!

Powtórzę się kolejny raz - Remigiusz Mróz potrafi pisać tak, że przez ten tekst po prostu się płynie :) Było to miła odskocznia po nieodnalezionej i nieodgadnionej. Hiphopowsko/raperski klimat przypadł mi do gustu. Zdecydowanie powiew świeżości :)

To moja czwarta książka Mroza i wreszcie wiem co sądzić o tych lekturach. Nie oczekiwać jakichś głębi, szerszego tła, ambitnie nakreślonych postaci, wiarygodności, konsekwencji, czy solidnego reserchu i wszystkich tych rzeczy, które powodują, że jakaś powieść jest przez WIELKIE " P" pisana. I jak się do tych książek, np. do „Osiedla RZNiW”, podejdzie bez takich oczekiwań, to lektura sprawia dużą przyjemność - wszystko dzieje się szybko, akcja wciąga, nie można się oderwać, jest nieprzewidywalnie i zaskakująco. I to wielokrotnie. Super!
A że fabuła trochę przekombinowana? Że ilość trupów w szafie niewiarygodna? Że to wszystko momentami niedopracowane, nielogiczne i nieprawdopodobne, jak np. dwójka nastolatków kontra pełną gębą mafijny gangster? NO TO CO? I tak czyta się świetnie.

Nie wiem, czy wielkopłytowe osiedle RZNiW wykreowane jest rzetelnie, nigdy na takim nie mieszkałam i niestety nie poczułam klimatu. Nie znam też opisywanej subkultury, która w powieści sprowadziła się do języka, piosenek i jointów, ale ja to kupuję. Bawił mnie język, powiedzonka i aż żal, że nie potrafię w takim stylu napisać tej opinii.
„Osiedle RZNiW” to nie jest jakaś Wielka Literatura , ale pozycja w sam raz na złapanie oddechu po ciężkich ambitnych lekturach, zamiast lekkich romansików, czy komedyjek, po które do tej pory sięgałam dla relaksu. Mocne 6 punktów i dodatkowy plusik za ciekawostki geograficzne, którymi Deso i jego sąsiad z góry sypią jak z rękawa.

"Osiedle RZNiW" a @remigiuszmroz to książka z 2020 roku. Jeśli z tego powodu macie wątpliwości, czy należy po nią sięgnąć to zapewniam, że nic was tak nie zaskoczy jak ta pozycja.

Rok 2000,polskie blokowiska i młodzież zafascynowana subkulturą hip-hopową. W tym samym roku i ja czułam mocną miętę do O.S.T.R'ego i Kuby Knapa. Wracając jednak do tematu Deso otrzymuje niepokojącego smsa w środku nocy z nieznanego numeru o treści "Boję się. Chyba ktoś za mną idzie... '. Początkowo uznaje go za żart,ale rankiem w szkole okazuje się, że otrzymana wiadomość może mieć związek z zaginięciem jednej z uczennic. Deso postanawia rozwikłać zagadkę na własną rękę, bo tacy jak on z reguły są podejrzani. Do pomocy zaciąga Wikę, przyjaciółkę zaginionej nastolatki. Nudne życie Desa zmienia się w walkę o przetrwanie. Jak potworna tajemnica kryje się za zniknięciem dziewczyny i co połączy ją z Deso? Dlaczego policja działa tak powolnie?

Remigiusz Mróz przyzwyczaił nas do tego, że każda jego książka jest zupełnie inna niż pozostałe, ale wszystkie pochłania się ekspresowo nie mogąc się z nimi rozstać. Nie. Inaczej jest z "Osiedlem RZNiW".

Osiedle RZNiW to taka lekka odskocznia od tego co do tej pory czytałem od Remigiusza Mroza. Ani to nie jest mocny thriller kryminalny, ani jakieś horrorowe science fiction (nie czytałem Chyłki bo nie kręcą mnie sądowe przepychanki) więc ta nostalgia za czasami gadu-gadu czy telefonów z klapką do mnie trafiły, tak się składa, że miałem tyle lat co bohaterowie w czasie, w którym rozgrywa się akcja książki. Niestety nie grały mi detale “tła” bo jak ceny produktów są ok to tak innych przedmiotów jeszcze nie ma albo już się nie używało. Poza tym dobry twist na koniec i świetny easter egg.
+świetny hip-hopowy klimat
+ciekawie zbudowane dialogi
+przyjemna, lekka intryga
-nigdy nie słuchałem hip-hopu (to taka niezbadana strefa, nawet w książce)
-za lekkie to dla mnie, a dla bohaterów książki raczej za mocne
na skalach:
goodreads: 3,55/5
lubimyczytać: 7/10
u mnie: 71/100