Para spod numeru 9

Od zawsze kochałam domy owiane tajemnicą, czy też brudnymi sekretami. To jest mój ulubiony motyw w książkach, więc nic dziwnego, że ta powieść tak bardzo mi się spodobała. Tutaj poznamy kilka postaci, które będą związane z pewnym domem. Wiążą się one bezpośrednio i pośrednio. Jedni wiedzą co się w tej posesji działo, inni nic o tym nie wiedzą, a my wiemy, że kłamią, a jeszcze ktoś ma problem z pamięcią i nie wiemy na ile możemy ufać jej osądom. Starsza kobieta ma przebłyski pamięci i przyznam, że to o czym opowiadała bywało przerażające. W ogóle podobało mi się to, kiedy dochodziło do zwyczajnej sytuacji i nagle ktoś mówił coś dziwnego, bądź gdzieś ktoś się ukrywał. Zawsze była to taka odrobina, która bardzo nas interesowała. Autorka ma bardzo dokładne i wylewne opisy, dlatego to właśnie w nich przemycała rzeczy niepokojące. Jakby nie chciała, byśmy stracili uwagę z rzeczy najważniejszych.
W momencie, kiedy pod posesją trwają remonty, robotnicy zauważają kawałek ludzkiej kości. To od tego zaczynają się te mroczne elementy i tajemnice. Jest wiele osób, które wstrząsają się na tą wiadomość. Trudno jest znaleźć sprawcę zbrodni, gdyż każdy zachowuje się dziwnie. Podejrzaną niby wydaje się starsza kobieta, która wciąż pamięta swoją pierwszą miłość. Na słuch o domku robi się niespokojna i wspomina coś o niegrzecznej dziewczynce. Równie podejrzana jest matka Saffron, która będąc po czterdziestce wciąż ubiera się jak nastolatka i ma dużo młodszych partnerów. Bardzo zazdrości...

Saffron Cutler wraz ze swoim chłopakiem, Tomem przeprowadza się do nowego pod numerem 9 w Skelton Place, a ich dotychczasowe poukładane życie nagle przybiera nieoczekiwanych kształtów. Wszystko za sprawą niecodziennego odkrycia robotników, którzy w ich ogrodzie odnajdują dwa ciała. Kiedy okazuje się, że ciała zostały pogrzebane przynajmniej 30 lat temu, policja decyduje się przesłuchać byłą właścicielkę posesji, Rose. Problem w tym, że Rose to staruszka i choruje na Alzheimera. Nie oznacza to jednak, że niczego nie pamięta…

„Para spod numeru 9” to thriller, który tylko z pozoru ma nieskomplikowaną i łatwą do przewidzenia fabułę. Na przekór wszystkiemu makabryczne odkrycie w ogrodzie głównych bohaterów staje się początkiem historii, od której z każdym kolejnym rozdziałem trudno się oderwać. Czynników na taki przebieg zdarzeń jest w tej pozycji całkiem sporo, a najważniejszymi z nich zdają się być dwie linie czasowe opowiadanej historii, z których żadna nie ustępuje jakością tej drugiej. Nie brakuje też ilości wątków, które nie wiedząc czemu mnożą się niczym grzyby po deszczu, by pod koniec połączyć się w zgrabną całość. Efektu końcowego dopełnia niepokojący klimat i rzecz jasna zaskakujący finał.

Claire Douglas swoją książką pokazała, że może napisać thriller na wysokim poziomie, który absolutnie w niczym nie ustępuje swoim konkurentom. Bohaterowie, z których moją ulubioną jest bez wątpienie Rose, sprawiają wrażenie „ludzkich”, a fabuła w żadnym momencie...

Saffron i Tom spodziewają się dziecka, są parą od dawna, kochają się, choć wiesz o dziecku lekko ich zaskoczyła, chcą stworzyć szczęśliwą rodzinę. Wprowadzają się do domu pod numerem 9, który odziedziczyła Saffron po babci... robią remont, by urządzić mieszkanie po swojemu.. Wszystko brzmi pięknie, prawda? Do czasu, gdy robotnicy wykopują w ogrodzie szczątki dwóch ciał... Kobieta jest przerażona, a policja rozpoczyna śledztwo chcąc dowiedzieć się czyje to kości.. oraz kto jest winien tej zbrodni.. Czy babcia kobiety, wie coś na temat ciał zakopanych w ogrodzie? I czy będzie w stanie pomóc policji rozwiązać zagadkę, skoro od lat choruje na Alzheimera?

Och Kochani! Co to jest za książka! To zdecydowanie może być jedna z lepszych książek roku 2023 w kategorii thriller! Akcja toczy się w dwóch płaszczyznach, teraźniejszej i tej przeszłej gdzie swoją historię wspomina babcia... przez co czytelnik może zrozumieć cokolwiek, ponieważ mnogość wątków jest ogromna.... pozornie nieznajome sobie osoby, mieszkające gdzieś w oddali.. okazuje się, że są sobie dość bliskie... Autorka wie jak zachęcić czytelnika do lektury u nie ma tu miejsca na przypadek. Tajemnice z przeszłości, trudne przeżycia.. dreszczyk emocji, to wszystko znajdziecie na stronach tej książki.. I dodatkowo zakończenie, które jest totalnym sztosem, niebanalne i wbijające w fotel! Oj zdecydowanie mam ochotę na jeszcze więcej.

Nie mogę napisać, że przypadkowo wpadła mi w ręce ta książka, bo całkiem świadomie wybrałam ją z bibliotecznych kryminalnych nowości, gdyż zaintrygowała mnie jej okładka. Lecz tak naprawdę podczas lektury nie byłam zbytnio zachwycona fabułą. Owszem, pomysł może nawet niezły, lecz moim zdaniem zbyt dużo w książce zbędnych opisów, które zupełnie nie mają wpływu na fabułę a tylko na objętość. Gdyby ta historia była skrócona, to z pewnością by na tym zyskała. Lecz to jest moje, pewnie subiektywne zdanie. A z doświadczenia wiem, że nie zawsze warto sugerować się opiniami a po prostu samemu przeczytać książkę i wyrobić sobie własne zdanie na jej temat.

Dla odmiany zaczęłam czytać zagraniczny thriller i muszę przyznać, że przy Parze spod numeru 9 dobrze spędziłam czas. Jest to thriller, więc znajdziemy tutaj dużo niepokoju, intryga całkiem wciąga – przez większość książki miałam pytanie w głowie kto jest kim. Do tego całkiem dobry zwrot akcji, który jednocześnie zaskoczył, jak i można było się spodziewać, że może pójść to w tę stronę (tzn. ja się troszkę spodziewałam).

Najlepiej podsumowałabym tę książkę jako thriller obyczajowy, ponieważ mimo wszystko akcja rozwija się pomalutku, pomimo że sam początek był wrzuceniem bohaterów na głęboką wodę! W remontowanym ogrodzie Saffy i Toma odkopano dwa ciała, na nieszczęście Saffy okazuje się, że morderstw dokonano mniej więcej w czasie, gdy w domu mieszkała jej babcia, Rose wraz z niespełna trzyletnią Lorną, matką Saffy. W wyjaśnieniu sprawy, kim są znalezione ciała, nie pomaga fakt, że Rose cierpi na demencję i pamięć płata jej figle. Pojawiają się pytania przed kim uciekała Rose? Kim była Daphne? A kim Jean? Victor?

Na początku Saffy mnie irytowała, natomiast z biegiem czasu polubiłam ją. Bardzo podobała mi się przedstawiona relacja z babcią, to jak młoda kobieta kocha Rose i robi wszystko, żeby jednocześnie ją chronić i spróbować odnaleźć odpowiedzi na nurtujące pytania. Lorna, matka Saffy, była raczej wykreowana na postać, która powinna wręcz drażnić czytelnika, natomiast we mnie wzbudzała współczucie i próbując ...