Długi zew

Uwielbiam Ann Cleeves, ale pierwszy tom nowej serii po prostu mi się nie podobał.
Używając jednego słowa, określiła bym go jako "zagracony"

Smutni ludzie wiodą swoje smutne życie w smutnym miejscu. Książki Ann Cleeves do wesołych nie należą, ale w poprzednich seriach posiadały niesamowity nastrój, który to równoważył. Czy w Verze, czy w Kwartecie Szetlandzkim ważną rolę grała dzika przyroda, która sprawiała, że przenosiliśmy się na wietrzne, nadmorskie równiny i mokradła, lub na nieokiełznane Szetlandy. Tutaj jej zabrakło. Jest za to poprawność polityczna. I to był chyba główny powód napisania tej książki.

Akcja rozwija się bardzo powoli, w zasadzie dopiero w połowie mnie zainteresowała. Sama intryga nieprzekonująca. Nowi bohaterowie, policjanci sympatyczni, ale daleko im do Very i Jimmiego Pereza.

Recenzja przedpremierowa ⭐

,,Długi zew" to kryminał rozpoczynający nową serię Ann Cleeves, który będzie miał premierę 11 sierpnia. Znajdziemy w nim dobrze rozbudowane tło obyczajowe, ciekawą zagadkę kryminalną i wiele ważnych tematów, poruszonych przez autorkę.

Książka opowiada o detektywie Matthew, który wiele lat wcześniej postanowił opuścić Bractwo, przez co utracił kontakt z rodziną. Po latach, obserwując pogrzeb ojca z ukrycia, dostaje telefon i dowiaduje się, że na plaży zostało znalezione ciało mężczyzny.

Styl pisania autorki bardzo dobry, łatwo się ją czytało. Mimo iż, zawierała dużo opisów, to były one ciekawe i ubarwiały zarówno fabułę, jak i miejsce, w którym działa się akcja - dało się odczuć nadmorski klimat.

Bohaterowie dobrze zarysowani, interesujący i zdecydowanie realni. Czytelnik zżywa się z nimi od samego początku i czeka, jak rozwinął się ich losy. Podobało mi się, że nie byli oni wyidealizowani. Ciekawe jest też to, że dostajemy podane na tacy liczne przemyślenia Matthew, które jeszcze bardziej urzeczywistniają jego postać i charakteryzują dobrego detektywa. Nie lubiłam Jen, która zdecydowanie nie była dobrą matką, natomiast jej powolna przemiana była na plus. Relacje między bohaterami były bardzo rozbudowane i były ogromnym atutem tej książki.

Fabuła książki bardzo ciekawa i wciągająca. Poruszony został w niej wątek LGBT, religijny, toksycznych związków, problemów osób chorujących na zespół Downa oraz gwa...

Długi zew to nazwa krzyku mewy srebrzystej, przypominającego wrzask bólu. To też początek nowego cyklu kryminalnego od Ann Cleeves.

Komisarz Matthew Venn z ukrycia obserwuje uroczystości pogrzebowe swojego ojca, w których trakcie odbiera telefon z informacją o odnalezieniu zwłok na pobliskiej plaży.
Wykluczony ze wspólnoty religijnej Bractwa Barum, ku wielkiej rozpaczy rodziców, będzie musiał ponownie wkroczyć w ich społeczność i odkryć mroczne tajemnice przeszłości.

W stylu Cleeves najbardziej lubię ten pozorny spokój i ład, podszyty podskórnym napięciem; to, że wszystko toczy się swoim rytmem i nawet czyjaś niespodziewana śmierć, nie jest w stanie go zaburzyć, a dynamiki nadają krótkie niczym żołnierskie rozkazy - zdania. Uczestniczymy w każdym etapie śledztwa, co osobiście bardzo lubię oraz podglądamy życie prywatne naszych bohaterów.

Cleeves daje nam małą lekcję tolerancji: główny bohater jest w związku homoseksualnym; współpracująca z nim Jen, to matka samotnie wychowująca dwójkę dzieci, jedna z niewielu kobiet w mocno zmaskulizowanym środowisku, jakim jest policja oraz atrakcyjna, pewna siebie kobieta, z czego często i chętnie korzysta; Ross to typowy samiec alfa, arogancki, przebojowy i chorobliwie ambitny, czym niejednemu działa na nerwy. Tworzą barwną i ciekawą mieszankę wybuchowych charakterów. Drobne konflikty i rywalizacja między nimi sprawiają, że wszystko jest bardziej realne, tak zwyczajne i ludzkie po prostu. W trakcie docho...

Swoje wrażenia opisałabym jednym zdaniem - to książka z opóźnionym zapłonem, w której najciekawsze było właśnie samo zakończenie.
Długi zew to niezwykle leniwy kryminał, dość monotonny, mało tu akcji. Początek uderzył we mnie ogromem wprowadzanych postaci, jak dla mnie zbyt wiele nazwisk i zamiast bacznie śledzić intrygę wciąż moja uwaga skupiała się na aspekcie kto tu jest kim. Gdy do tego dodamy bardzo powolny tryb snucia wydarzeń ,wręcz aż się prosiło, aby nadać tej opowieści nieco napięcia. Przez całą książkę nudziłam się. Przygwoździła mnie zawrotna ilość podejrzanych i skomplikowanych relacji, a do tego doszło zbyt powolne tempo akcji. Nie lubię pozostawiać niedoczytanych książek i pomimo, że całość nie napawała mnie zbytnim optymizmem postanowiłam dobrnąć do brzegu.
Zakończenie okazało się najlepszym elementem całej tej skomplikowanej opowieści, czemu tak późno ? Autorka dobrze umotywowała zachowanie bohaterów. Szkoda tylko, że zabrakło mi w tej książce właśnie odpowiednio dawkowanego napięcia, przecież ten gatunek aż się o to prosi.

Ostatnimi czasy autorzy prześcigują się w wynajdywaniu sposobów na to, by zaszokować czytelnika. A to zabiegi fabularne, a to nowatorska konstrukcja, a to szokujące zakończenie. I choć uwielbiam to wszystko, to jednak miło jest zanurzyć się też w klasycznym, klimatycznym kryminale.

Taki właśnie stworzyła Ann Cleeves. "Długi zew" to książka otwierająca nowy cykl tej autorki. Poprzedniego nie miałam okazji czytać, ale będę musiała go nadrobić. Dzięki tej powieści odbyłam sentymentalną podróż do początków mojej przygody z kryminałami. Zaczynałam od twórczości Agathy Christie i myślę, że nie bez powodu Ann Cleeves jest do niej porównywana.

"Długi zew" to nie jest książka, w której akcja gna tak, że zapiera dech w piersiach. Zamiast tego mamy żmudne śledztwo, a tropy nie spadają policjantom z nieba, na każdy muszą solidnie zapracować. Nie znaczy to, że nie są tak błyskotliwi jak ci z innych powieści, po prostu oni wyciągają wnioski na podstawie zebranych dowodów, wielu przesłuchań, a my towarzyszymy im w tym procesie. Może się to komuś wydawać nudne, ale ja nigdy nie lubiłam iść na skróty. Czasami droga prowadząca do efektów mówi o nich więcej niż one same.

Autorka położyła duży nacisk na sferę obyczajową, ale nie zrobiła tego w banalny sposób. Poruszyła temat zamkniętej społeczności religijnej, fanatycznej wiary w zasady obowiązującej w takiej wspólnocie oraz wykluczenia z niej. W końcu według jej członków homoseksualizm to ciężki grzech. Dla mn...

"Długi zew" to nowa seria pani Ann Cleeves i jest to moje pierwsze spotkanie z jej twórczością. Nie wiedziałam też, czego się spodziewać po lekturze. Ma ona swoje mocniejsze i słabsze strony.

Małe grono mieszkańców i ich tajemnice, to jest to, co lubię w książkach kryminalnych. Pytanie, czy uda się czytelnikowi szybko wychwycić winowajcę całej historii, czy też do samego końca będzie się przerzucało zarzuty z jednej postaci na drugą. W tej świetnie wykreowanej intrydze jest wiele sieci podejrzeń, które i tak prowadzą do jednego miejsca - Centrum Woodyard. Oczywiście wszystko zaczyna się od morderstwa mężczyzny, którego ciało znaleziono na plaży. Jak toczy się śledztwo?

No właśnie, dość mozolnie, co niestety przełożyło się na chęć czytania książki. Mam wrażenie, że akcja toczy się bardzo wolno, a patrząc na objętość książki, bałam się, że czytanie zajmie mi co najmniej tydzień. Na szczęście tak się nie stało, ponieważ będąc już w 2/3 historii, akcja nabrała tempa i nie mogłam oderwać się od książki. Wynagrodziło to moje wcześniejsze zmagania z ospałym tempem i fakt, że nie mogłam wytypować sprawcy zamieszania również jak najbardziej zapracowało na plusa.

Autorka poruszyła delikatne tematy, których się nie spodziewałam, odczuwa się ich wydźwięk i skłania do refleksji. Radzenie sobie w życiu codziennym osób chorujących na zespół Downa, a także ich bliskich, którzy się nimi opiekują. Ograniczenie zaufania do osób duchownych, czy nietolerowania z...

Małe miasteczko, chłód, mrok, ludzie znający się nawzajem, świat dookoła nie istnieje- tak to wygląda w mojej wyobraźni.

Skończyłam „Długi zew” dopiero po drugim podejściu, prawie dwa lata od premiery. Za pierwszym razem byłam znudzona i niezainteresowana tą historią. Jakoś nie mogłam się w niej odnaleźć. Nie dobrnęłam wtedy nawet do połowy.
Wróciłam, książka dostała ode mnie drugą szansę. Nie żałuję tego posunięcia.
Nie wiem czy wcześniej nie był odpowiedni czas, czy po prostu poddałam się za wcześnie.

Chciałabym powiedzieć, że z czasem akcja nabiera tempa, ale tak nie jest. Trochę się ciągnie. Trochę za wolno. Z drugiej jednak strony, wszystkie obyczajowe wątki były całkiem ciekawe. Właśnie one przekonały mnie do pozytywnego odbioru lektury. Nazwałabym „Długi zew” powieścią obyczajową z kryminalnym wątkiem, nie na odwrót jak chyba było w planie.

To jest moja druga książka Ann Cleeves na koncie i z tego, co pamietam poprzednia też nie zrobiła na mnie specjalnego wrażenia (a była podobno świetna). Wychodzi na to, że autorka nie wpisuje się w mój gust.