Historyk i prawoznawca, syn księdza unickiego i polskiej szlachcianki, profesor uniwersytetu wileńskiego, gdzie wykładał m.in. prawo polskie, a po wydaleniu z terenu Księstwa Litewskiego przez władze carskie (1824 za "zły wpływ na młodzież") profesor uniwersytetu rosyjskiego w Charkowie (prawo rosyjskie i prowincjalne), następnie w Kijowie oraz w Moskwie. Przeżył załamanie nerwowe po powrocie do Kijowa w 1842, które leczył w Bad Gräfenberg (dziś: Jeseník) na Morawach, gdzie zmarł.