Konstancja Biernacka

Polska pisarka. Konstancja Biernacka była córką Antoniego Małachowskiego, wojewody mazowieckiego. 

Około 1794 została trzecią żoną starszego od niej o 33 lata kasztelana sieradzkiego Pawła Biernackiego i zamieszkała w Parzenicach pod Piotrkowem, a później w Bartochowie. Związana była ze swym stryjem, twórcą Konstytucji 3 maja Stanisławem Małachowskim, z którym utrzymywała stałą korespondencję i bezpośrednie kontakty. 

Zgromadziła cenny księgozbiór, kolekcjonowała pamiątki przeszłości, które jednak uległy rozproszeniu. Ocalało tylko kilkadziesiąt książek w języku francuskim należących obecnie do zbiorów muzealnych. 

Była autorką książek dla dzieci. W 1816 opublikowała „Podróż z Włodawy do Gdańska i z powrotem do Nieborowa”, gdzie w formie 32 listów opisała walory krajoznawcze przemierzanego w powozie kraju. W 1821 wydała  „Opis stu nagród pięcioletniego Pawlunia ofiarowane ku zabawie jego rówieśnikom”. Utwór ten jest opisem faktycznych zdarzeń, które miały miejsce w Bartochowie, i spełniał rolę elementarza ułatwiającego naukę czytania. Ukazał się w kilku wydaniach, a dochód z tego tytułu został przeznaczony dla klasztoru ss. miłosierdzia w Sandomierzu. W 1829 ukazały się dwa tomy pierwowzoru encyklopedii dziecięcej „Rozmowy Pawlunia z Babunią”.

Została pochowana w Warcie, gdzie w klasztorze Bernardynów wisi ufundowana przez synów i wnuków pamiątkowa tablica.