Lament zombie

Dziwaczna książka. Do połowy coś ala psychodeliczne i terapeutyczne zmagania się zombich z nieumarłą perspektywą życia. A potem? Książka zamienia się w wyliczankę przepisów z ludzizny. Ani to mądre, ani odkrywcze. Na końcu i tak pozostaje, nieprzemijający okrzyk zombich: "więcej mózgów". No i ciągle, chciałem żeby pojawiła sie bohaterka "Zywych trupów" z swoją kataną i ukróciły przez dekapitację, te egzystencjalne rozterki bohaterów książki. Nie polecam.

Muszę przeczytac! Ja ja mogłam zapomniec o zombiakach!!! Wszystkie filmy obejrzałam a zapomniałam o książkach!!! Jak nic należy mnie zlinczowac.

Ciężko mi jednoznacznie ocenić tę książkę. Na początku bardzo mi się podobał pomysł, czyli 'uczłowieczenie' zombie, pokazanie ich z innej strony, jako istot zagubionych w świecie oddychaczy, pozbawionych wszelkich praw, traktowanych gorzej niż zwierzęta i cierpiących wskutek aktów przemocy, których dopuszczają się na nich ludzie, a także wskutek czarnego PR-u (ach te hollywodzkie filmy!). I ta część historii jest ciekawa, rzeczywiście słodko-gorzka, z jednej strony pokazana w sposób zabawny (chwilami humor jest bardzo specyficzny, ale dla mnie smaczny), z drugiej natomiast w tych egzystencjalnych rozważaniach nieumarłych można dostrzec coś głębszego, drugie dno... Potem niestety wszystko wali się na łeb na szyję... Zombie, które wcześniej chcą walczyć z negatywnym nastawieniem ludzi, z mitami o ich domniemanym apetycie na ludzkie mięsko, stają się postaciami jak z klasycznych horrorów o żywych trupach: ich napędem 'życiowym' staje się wspomniana niżej przez Froda ludzina na tysiąc i jeden sposobów. Wszystko jest tym bardziej nieznośne, że mocno okraszone dalszym ciągiem filozoficznych przemyśleń zombie, które, przynajmniej początkowo, posługują się nożem i widelcem jak przystało na kulturalne istoty... A i tak wszystko kończy się jatką. Jak dla mnie książka na 3-3,5