Boczna uliczka - patronat nakanapie.pl

Zapraszam Was na Wieczór autorski Evy Gudrymowicz-Schiller

Przemku ja Cię proszę wklej mi tu jakiś fragment ..... ja muszę jeszcze czasami poczuć jak mnie zatyka, jak mi ściska gardło .... a ten temat, który poruszony jest w "Bocznej uliczce" ..... aaaa już nic nie powiem.

Proszę bardzo :-)


Rozmowa, która wisiała nad nimi, odbyła się w kilka dni później. Siedzieli na ławce w Parku Skaryszewskim, ukryci przed oczami spacerowiczów. To Anna zaciągnęła tu Konrada. Nie chciała narazić się na jeszcze jedno spotkanie z kimś znajomym. Ona też zaczęła tę rozmowę. Zacinającym się z zażenowania głosem powiedziała:
– Posłuchaj, Konrad, to nie ma być tak, jakbym cię stawiała pod mur, ale myślę, że nadszedł czas, żebyśmy porozmawiali otwarcie o nas. Umilkła, szukając właściwych słów, a jednocześnie pomyślała: „Coś tu jest nie tak, przecież to nie ja powinnam zaczynać tę rozmowę, to nie ode mnie powinna wyjść inicjatywa”.
Konrad w milczeniu palił papierosa.
– Wiem, że dla ciebie jest to trudna decyzja, nieporównywalnie trudniejsza niż dla mnie, ale mnie też nie jest łatwo. To ciągłe oczekiwanie na telefon od ciebie, dziś zadzwonisz, jutro nie, jeden dzień możesz się ze mną spotkać, inny masz zajęty z rodziną, wierz mi, to mnie wykańcza. Ja wiem, że masz córki, co czyni sytuację jeszcze trudniejszą, ale czasami lepiej jest, gdy dzieci nie są z obojgiem rodziców, niż gdy mają patrzeć na dwoje ludzi, których nic już nie łączy. Poza tym mnie już nie wystarcza to, że widzę cię od czasu do czasu. Nie miałabym pewnie odwagi mówić ci o tym i stawiać sprawę w ten sposób, gdyby nie to, że to ty sam zdecydowałeś, że waszego małżeństwa już nic nie naprawi… – przerwała. Właściwie powiedziała już wszystko. Teraz reszta należała już do niego. Ale Konrad w dalszym ciągu nic nie mówił. Objął ją ramieniem i pocałował w koniuszek ucha. Anna uwolniła się z jego objęć i patrząc przed siebie, powiedziała cicho:
– Pamiętasz, kiedyś ci powiedziałam, że gdyby sytuacja się u was zmieniła, gdybyś chciał wrócić do żony, ja cię nie zatrzymam. To nadal jest aktualne.
„Teraz – pomyślał Konrad – teraz jest czas, żeby jej powiedzieć, że to już się stało, przeprosić i odejść. To właściwie jest jedyna okazja, kiedy jeszcze mogę to zrobić i nie wyjść w jej oczach na nikczemnika. – Nie – żachnął się w  myślach – to jest niemożliwe, żebym mógł tak po prostu od niej odejść i  nigdy więcej jej nie móc przytulić, pocałować, nigdy więcej jej nie zobaczyć. Nikt nie może tego ode mnie wymagać. Czyż to moja wina, że tak się to wszystko ułożyło? Gdyby Jolka nie zaczęła tej swojej afery z malarzem, nigdy by się nic takiego nie stało”. Poczuł na sobie wzrok Anny zdziwionej niewątpliwie tym przedłużającym się milczeniem. Ujął obie jej ręce w swoje dłonie.
– Słuchaj, ja też ci kiedyś powiedziałem – istniejesz tylko ty, ale zrozum mnie. Nie mogę jeszcze odejść z domu, dziewczynki są takie małe, im ciągle jest potrzebny ojciec. Ty jesteś dla mnie najważniejsza, ale nie mogę ich krzywdzić. Ja wiem, co to znaczy wychowywać się bez ojca, nie mogę na to skazać moich dzieci – wyrzucił z siebie żarliwie.
– Konrad, przecież ja to rozumiem i dlatego powiedziałam, że jeśli chcesz wrócić do Joli, ja nie powiem ani słowa, ostatnią rzeczą, jakiej bym chciała, to krzywdzić twoje dzieci. Więc może lepiej będzie, jeśli…
Szybko położył jej rękę na ustach.
– Nie kończ tego, co chciałaś powiedzieć. Czy mogłabyś to zrobić – tak po prostu odejść ode mnie?
– Gdybym musiała – tak.
– A ja nie, czyż nie słyszałaś tego, co ci powiedziałem? Istniejesz tylko ty.
– To nie jest tak, mój kochany, oprócz mnie istnieje jeszcze twój dom, twoja rodzina, twoja żona.
– Anno, nie będę się powtarzał, ale ty przecież wiesz… dzieci – tak, dom dla nich – tak, ale poza tym liczysz się tylko ty. Czy dla ciebie to nic nie znaczy?
Nie odpowiedziała. Zapanowała cisza. Oboje zatopili się we własnych myślach.
Anna myślała „Po co zaczęłam tę rozmowę, już nic nie będzie teraz takie samo. On najwyraźniej nie jest jeszcze gotowy do zrobienia tego kroku. Przecież właściwie, oprócz dość niejasnych deklaracji, nigdy nic zdecydowanie nie powiedział. Zdaje mi się, że Maria miała rację. To chyba moja wina, że budowałam zamki na lodzie i w zwykłych słowach doszukiwałam się jakichś znaczących podtekstów. W końcu trudno mieć mu za złe, że nie chce zostawić swoich córek. A ja? Czy dalej mam być boczną uliczką?”
Konrad myślał „Stracę ją! Na litość boską, teraz ją stracę. Ale przecież nie mogę rzucić wszystkiego w diabły i zostawić dziewczynki. Jeszcze nie teraz. Jolka sobie na pewno szybko poradziłaby beze mnie, ale co z dziećmi? Przecież ona to musi rozumieć, sama jest matką. Nie zostawiłaby Jarka dla nikogo”.
– Daj mi czas, tylko o to cię proszę – odezwał się – to się wszystko jakoś ułoży, ale potrzebujemy czasu. Dwa, trzy lata – wszystko będzie wyglądało inaczej.
Anna nic nie mówiła.
– Przekreśliłaś już wszystko? – spytał.
– Kocham cię – odpowiedziała z żalem, bezradnie.

...kolejny raz to samo. Ciekawa czy to historia zmyślona?

mogę prosić o jeszcze?

Niestety więcej nie mamy.

a nie możesz poprosić o więcej np w naszym/moim imieniu? :)

Zobaczę co się da zrobić :-)

:):) trzymam kciuki :)

No i jest nowy fragment, prosto od autorki i wydawnictwa Papierowy Motyl :-)

Więcej w książce ;-)



Poprzedni dzień, zarówno Anna, jak Wiśniewscy i Arent, spędzili na terenie ośrodka. Pogoda była w dalszym ciągu bez zmian, deszcz wprawdzie jakby momentami ustawał, ale to była tylko przelotna poprawa, bo po niedługim czasie zaczynał na nowo. Wiśniewscy odsypiali zaległą noc spędzoną na seansie, Anna trochę czytała, pozwoliła się ograć Jarkowi w ping-pogna, co nie było trudne, bo Jarek grał naprawdę nieźle. Po nocnych sensacjach żołądkowych nie zostało ani śladu i chłopiec jak zwykle spędzał przy stole pingpongowym cały czas. Pod wieczór jakby trochę się wypogodziło, deszcz siąpił jeszcze, ale z nieba zniknęły ciemne, ołowiane chmury. Po kolacji Marcin zaproponował Annie spacer.

– W tym deszczu? – zdziwiła się.
– Przecież ledwo kropi, a poza tym to jest sierpień, a nie listopad. No, chodź, trochę wilgoci dobrze zrobi ci na cerę.
– Chcesz powiedzieć, że mam nieładną cerę? – zapytała prowokująco.
– Wręcz przeciwnie, wprost prześliczną, ale tym bardziej trzeba o nią się troszczyć. No, chodź!
– Oj, Marcin, Marcin, czarować to ty umiesz. Dobrze, pójdę, skoro uparłeś się, żebyśmy przemokli do suchej nitki. Poczekaj tylko, niech założę trampki i kurtkę i sprawdzę, gdzie podziewa się moje dziecko.
– Gdzie może być? Na pewno wali w ping-ponga. To przynajmniej go spytam, czy nie chce iść z nami.

Ale Jarek był tak zajęty rozgrywającym się meczem, że ledwo miał jej czas odpowiedzieć. Anna miała wrażenie, że w ogóle nie zrozumiał, co do niego mówiła. „W końcu przez pół godziny czy godzinę nic mu się nie stanie, najpewniej nawet nie zauważy, że mnie nie ma” – pomyślała, podchodząc do czekającego na nią Marcina.

– A gdzie reszta?
– Jaka reszta?
– No, Lena i Wacio. Nie idą z nami?
– Ciągnąłem ich, ale Lenka nawymyślała mi od szaleńców, którzy nie mają nic lepszego do roboty jak spacerować po takiej ulewie.
– Trochę racji w tym jest.
– E tam, Lenka ma jakiś film w telewizji, którego nie chce przepuścić.

Szli chwilę w milczeniu. Prosto z ośrodka ścieżka prowadziła do małego zagajnika. Między drzewami prawie nie czuło się padających kropli deszczu, za to powietrze było cudowne. Rześkie, przesycone zapachem igliwia.

– Boże, co za zapach. W mieście się tego tak nie odczuwa, w mieście po deszczu pachnie kurzem.
– Będzie ci żal stąd wyjeżdżać? – spytał.
– I tak, i nie. Z jednej strony – przyjemnie nie mieć żadnych obowiązków, obiad podany pod nos, nie zrywać się bladym świtem i pędzić do autobusu, a z drugiej strony – męczące jest takie nicnierobienie. Szukanie na siłę zajęcia, żeby zapełnić wolny czas. Poza tym, wiesz co, ja lubię wracać do domu. Po każdym urlopie i miasto, i moje mieszkanie wydają mi się inne. Jakieś ładniejsze, większe, zresztą czy ja wiem, po prostu inne. Lubię również moją pracę i,  prawdę powiedziawszy, już do niej tęsknię.
– Nigdy nie przyszłoby mi do głowy, że praca w bibliotece może być interesująca. Zawsze bibliotekarza wyobrażam sobie jak małego, zasuszonego, trochę nudnego staruszka.
– Niewątpliwie kiedyś może będę taką małą, zasuszoną staruszką w okularach na nosie – roześmiała się Anna. – Ale, wiesz, praca w bibliotece tylko dlatego wydaje ci się nudna, bo nie lubisz czytać. Gdybyś polubił książki, od razu zmieniłbyś punkt widzenia.
– Próbowałem, ale przy najlepszej książce od razu mnie łapie spanie.
– No cóż, są ludzie, których najlepszą i jedyną lekturą jest książeczka oszczędnościowa.
– Ty mała złośnico, to wcale nie jest prawda. Fakt, że mam mało czasu, ale lubię poczytać prasę, zarówno niemiecką, jak i polską. Mamy w Dortmundzie polski sklep i tam kupuję polskie gazety, a również przywożę z Polski. Ale, wiesz, moja praca nie daje mi dużo możliwości na odpoczynek, zwykle po kilka dni nie ma mnie w domu, a kiedy już przyjadę, to jest tak mało czasu na pobycie z bliźniaczkami, na spotkanie się ze znajomymi, na spanie, po prostu na życie, że na czytanie już nie ma miejsca.
– Nie bierz tak bardzo do serca tego, co powiedziałam, każdy prowadzi taki tryb życia, jaki mu przypadł w udziale. Zresztą nie mówiłam tego w złym sensie. A właściwie czym ty się zajmujesz?
– Wszystkim po trosze: skupem, sprzedażą, dostawą. Z tym też się łączą moje przyjazdy do Polski, jestem tu przynajmniej raz w miesiącu. Współpracuję z kilkoma polskimi firmami.
– Mam rozumieć, że takie sklepy jak „sprzedaż artykułów pochodzenia zagranicznego” to ty?
– No, coś w tym sensie.
– I to jest legalne? – spytała i natychmiast pożałowała tego pytania.
– Oczywiście, a coś ty myślała? Ale to nie jest temat na taki cudowny, sierpniowy wieczór, do pracy i tak wrócimy wcześniej, niż byśmy chcieli, nie ma sensu zatruwać sobie nią ostatnich dni urlopu.

Anna wyczuła, że Marcin nie ma ochoty rozmawiać na ten temat. „Pewno przemyca z Niemiec jakieś artykuły, i to na większą skalę – pomyślała. – Stąd ta niechęć do mówienia o tym i u niego, i u Leny? W końcu co mnie to obchodzi, za pięć dni się z nimi pożegnam i pewnie ich więcej w życiu nie zobaczę”. Szukała szybko w myślach tematu do zmiany rozmowy, ale jak na złość nic jej nie przychodziło do głowy. Milczał również Marcin, nie dlatego że ostatnie pytanie Anny go uraziło, dlatego jedynie, że dobierał w duchu słowa do pytania, jakie chciał jej zadać. Przez te dziesięć dni poznał ją na tyle, by wiedzieć, że nieostrożnym słowem można ją zranić, spłoszyć. „Chyba się nie obraził – zastanawiała się tymczasem Anna. – No, przepraszać go nie będę na pewno”.

– Hej – szturchnęła go łokciem w bok – cóżeś tak zamilkł?
– Myślę!
– To brzmi poważnie. A o czym, jeśli można wiedzieć?
– W życiu byś nie zgadła, o tobie.
– Dlaczego bym miała nie zgadnąć, od razu wiedziałam, że o mnie – zażartowała.
– Ale to prawda!
– Są trzy prawdy: cała prawda, święta prawda i…
– Tak, tak, wiem, sam cię nauczyłem.
– Widzisz, nauka nie poszła w las.

Marcin zatrzymał się przy zwalonym pniu.

– Usiądziemy na chwilę? – zapytał.
– Możemy, ale nie wyciągaj papierosów, skoro jesteśmy na łonie natury, to przynajmniej się trochę dotleńmy, bez kopcenia – powstrzymała go, widząc jego ruch do kieszeni.
– Aniu – powiedział, siadając koło niej.
„Stanowczo za blisko” – stwierdziła w myślach kobieta.
– Jak zwykle mam kłopoty ze wstępem, nie umiem załatwiać spraw dyplomatycznie, te wszystkie otoczki, podjazdy, to moja najsłabsza strona.
– Moim zdaniem wstęp ci wyszedł wcale nieźle, a nawet powiedziałabym intrygująco. Do tego stopnia, że z niecierpliwością czekam na ciąg dalszy.

Ciąg dalszy odbył się, ale nie w słowach. Marcin niespodziewanie ujął twarz Anny i pocałował ją. W pierwszym odruchu cofnęła się do tyłu, ale przytrzymał ją przy sobie. Wargi Marcina były chłodne, jędrne i Anna po sekundzie buntu przyjęła je na swoje usta. Pocałunek był delikatny, prawie niewyczuwalny, mężczyzna głaskał leciutko jej wargi swoimi, smakował je, dopiero po dłuższej chwili przywarł do nich mocniej. Anna przymknęła powieki, z jej ciałem działo się coś dziwnego. W głowie poczuła zawrót, pulsowanie w dole brzucha, serce trzepotało gdzieś w okolicach żołądka. Uczucie nie było nowe, ale jakże odmienne od doznań, których doświadczała z Robertem, a potem z Konradem. Nie umiała sprecyzować, na czym ta inność polegała, ale przez moment zapragnęła, żeby trwało to wiecznie, żeby nie opuszczał jej ust, nagle głodnych i rozpaczliwie samotnych. Kiedy otworzyła oczy, Marcin nadal trzymał jej twarz w swoich rękach. Jego nieruchome źrenice wpatrywały się w nią w skupieniu. Anna poczuła suchość w gardle. Pochylił swoją głowę ku niej jeszcze raz, ale tym razem pocałował ją w nos.

– Aniu, zostań moją przyjaciółką – rzekł nagle.

Anna miała wrażenie, że nie zrozumiała ani jednego słowa z tego, co powiedział. Popatrzyła na niego doskonale bezmyślnym wzrokiem, bez słowa.

– Że podobasz mi się, to wiesz od pierwszego dnia naszego poznania, a poza tym jest w tobie coś drażniącego, niepokojącego i coś – zastanowił się chwilę – i coś bardzo samotnego. Czy jest to ta nieprawdopodobna zmienność nastrojów, czy wrażenie, że po jednym nierozważnym słowie czy geście pokażesz pazurki jak kotka, czy może to, że niekiedy jednym słowem odgradzasz się od całego świata, jakbyś znajdowała się na bezludnej wyspie i nigdy nie chciała z niej wrócić, nie wiem. Słowem – jesteś kobietą, obok której nie sposób przejść obojętnie.
– Przyjaciółką? – powtórzyła dopiero teraz Anna. Marcin milczał. – Kochanką, chciałeś powiedzieć?
– Jeśli wolisz to tak nazwać…
– Nazwij rzecz po imieniu, przecież bardzo cenisz swoją bezpośredniość.
– Tak, kochanką – odpowiedział. – Lubię zresztą bardzo to słowo, myślę, że zasługuje na dużo większą rangę niż słowo „przyjaciółka”.

Anna milczała. „Teraz pewnie albo dostanę po pysku, albo odejdzie stąd bez słowa” – spekulował Marcin.

– To jest najbardziej niestosowna propozycja, jaką mi kiedykolwiek złożono – powiedziała. W jej głosie nie było gniewu, tylko bezbrzeżne zdumienie.
– Ale mam nadzieję nie obraziła cię ona, adoracja i pożądanie mężczyzny nie mogą obrazić kobiety. A że cię pożądam, tego nie ukrywam.
– Wiesz, dziwny jest tylko sposób, w jaki mi to zaproponowałeś. To znaczy, ludzie się poznają, przypadają sobie do gustu i czasami zostają nawet kochankami, ale ty to powiedziałeś jakoś tak… czy ja wiem? Jakbyś mi proponował, żebym została twoją sekretarką czy pomocą domową. Zbyt otwarcie i zbyt bezpośrednio, to odbywa się jakoś inaczej.
– Aniu, możliwe, że masz rację, ale ja się nie nadaję na dyplomatę, nie umiem grać ani stosować tych różnych sztuczek, a poza tym uważam, że powinnaś docenić szczerość i właśnie otwartość tej propozycji. Wiesz, że mam żonę, i nie będę cię czarował, że się z nią rozejdę, bo tego nie mam w planie, nasze małżeństwo jest w miarę udane, może trochę nudne, ale mnie tak często nie ma w domu, że nie jest to aż takie męczące, po kilku dniach w drodze wszystko nabiera innych barw, poza tym mam dwie córki i do nich jestem bardzo przywiązany. A ty mi się podobasz, cholernie mi się podobasz, i nie chciałbym, żeby to, co mogłoby nam się zdarzyć, nas ominęło. Bo uważam, że to coś mogłoby być piękne i dać nam dużo, dużo radości. Nie, nie przerywaj mi jeszcze, zbesztać mnie zawsze zdążysz. Ale spójrz na to z innej strony. Jesteś od lat rozwiedziona i, jak to powiedziałem wcześniej, wyczuwam, że bardzo samotna, taki ktoś jak ja, kochanek na kilka dni w miesiącu albo nieco rzadziej – przecież to sam plus. Jesteś wolna, a jednocześnie z kimś, ja będę na tyle często w Warszawie, że nie będziesz się czuła osamotniona, a jednocześnie na tyle rzadko, żebyś nie musiała w jakiś drastyczny sposób zmieniać swojego trybu życia i, co najważniejsze, widząc się raz na jakiś czas, nie znudzimy się sobie, nie wkradnie się między nami rutyna i monotonia. To wszystko są atuty przemawiające za tym, że może być nam razem cudownie.
Anna mimo że przed chwilą powstrzymała przed tym Marcina, teraz sama wyjęła papierosy.
– Widzę, że wszystko przemyślałeś i opracowałeś w najdrobniejszych szczegółach – powiedziała z ironią. Żona i domowe ciepełko w Niemczech, ja w Warszawie. To się nazywa umieć się ustawić. Wszystko ułożone w punktach i podpunktach, jednym słowem – grafik. A gdzie miejsce na odrobinę romantyzmu, na jakiś okruch uczucia, który musi towarzyszyć ludziom, kiedy chcą sobie oddać, jeśli nie dusze, to przynajmniej ciała, gdzie to całe tajemnicze misterium miłości?
– Czyli, że chcesz powiedzieć, że gdybym ci to zaproponował inaczej, gdyby było to całe – jak mówisz misterium – to byś się zgodziła?
– Nie!
– Nie? Dlaczego?
– Dlatego że w tej roli mam już kogoś takiego. Takiego kochanka na kilka dni w miesiącu, nie jest może tak otwarty jak ty, ale w tych sprawach nie musi być wszystko do końca nazwane po imieniu. I wiesz co, męża można ostatecznie zdradzać, ale kochanka nie należy, po prostu można go zmienić.
– Więc zmień!
– Rzecz w tym, że nie chcę. Nie będę boczną uliczką dla nikogo – wstała z  pnia, starannie przygasiła papierosa. – Wracajmy do ośrodka – powiedziała.
– Aniu, nie odchodź tak. Wolałbym, żebyś mi dała po mordzie, niż żebyś miała patrzeć na mnie z taką wyniosłą miną.

W Annie kotłowały się różne sprzeczne odczucia. Powinna się czuć obrażona, ale nie była. Wbrew pozorom, podobała jej się szczerość propozycji Marcina. To, że powiedział o żonie i że nie zamierza się z nią rozchodzić, nie składał kłamliwych obietnic i deklaracji na wyrost, uczciwie, choć może zbyt bezceremonialnie, oznajmił, że mu się podoba i że chciałby się znaleźć w jej łóżku. Miał rację, męskie pożądanie nie może obrazić kobiety. To, że Anna mu odmówiła, nie miało nic wspólnego ze zranioną kobiecą dumą. Powód był w  Warszawie i prawdopodobnie o tej porze siedział w swojej karetce, spiesząc na czyjeś wezwanie. Bezwiednie, jednak przez jeden ułamek sekundy, zatęskniła za tym, co przed kilkoma minutami odczuwała w ramionach Marcina. Zanim zdążyła pomyśleć, odwróciła się nagle do stojącego za nią mężczyzny i robiąc jednie pół kroku, znalazła się w jego ramionach.

– Więc jednak tak – powiedział Marcin, radośnie zaskoczony, po długim pocałunku.
– Nie, cały czas nie – Anna wyswobodziła się z jego objęć. – Jest ktoś, kto na mnie czeka w Warszawie.
– Nie wracajmy więcej, Marcin, do tej rozmowy, te wczasy były bardzo udane i zawsze będę je ciepło wspominać, nie psujmy tego.
– Ja mimo to jeszcze kiedyś do tego wrócę, mam nadzieję, że zostawisz mi swój numer telefonu, kiedyś będąc w Warszawie, odezwę się i spytam, czy nie zmieniłaś zdania.
– Nie rób tego, to niepotrzebne.
– Aniu, czy nie czułaś tego podczas pocałunku, tego zespolenia, tej iskry, chemicznej reakcji między nami, diabli wiedzą, jak to nazwać, ale ja się czułem tak, jakbym nigdy przedtem nie całował kobiety. Nie czułaś tego? – powtórzył, patrząc jej w twarz. – Czy można to zmarnować?

Anna oblała się warem, znów poczuła niemoc w nogach i ten bolesny, rozkoszny ucisk w łonie.

– Sza, Marcin, sza – odwróciła się i wolnym krokiem poszła w stronę ośrodka. Mężczyzna podążył za nią. Nie odzywali się, przed swoim domkiem Anna rzuciła krótkie „dobranoc” i zniknęła.

hehhehe Przemku jesteś wielki :) Buziaki 2 :) jak skończę myć okna poczytam do kawki :)

Tylko nam przez okno nie wyleć ;-) I daj znać jak przeczytane fragmenty się podobają

Spokojnie dałam radę :)

O zdradzie wg mnie można pisać na wiele sposobów, ale najważniejsze jest to, żeby nie zawiało banałem, a niestety o to jest bardzo łatwo, przedobrzyć to najgorszy grzech w temacie trójkąta. Tu musi być trochę zimno a kiedy trzeba ma wybuchać ogień, taki, że nawet osobie kiedyś ZDRADZONEJ pojawią się ciarki na plecach, a osoba, która zna smak zdrady albo natychmiast napisze lub zadzwoni do swojego kochanka albo będzie chciała poznać nowego.

Mam nadzieję, że w "Bocznej uliczce" znajdę te wszystkie emocje a jeśli nie to będzie na Ciebie Przemku, bo to Ty narobiłes mi smaka :) na mój ulubiony temat.

Jeśli Na kanapie dostanie egzemplarz tej książki do recenzji to ja juz teraz ustawiam się w kolejce, Agaciu proszę o mnie pamiętać, bo ja czasami mogę się zagubić miedzy kuchnią a pokojem :)