Invocato - patronat nakanapie.pl

Mała zmiana planów. Premiera książki została przesunięta o tydzień. Książka trafi do księgarń 10 grudnia 2010. A już niedługo będziemy mieli fragmenty książki.

Szkoda, bo z niecierpliwością czekam na ten tytuł!!

Ale to tylko tydzień, ale rozumiem - w przypadku gdy na coś niecierpliwe czekamy to jest AŻ :-)

Ale, mam tydzien dluzej, żeby pomęczyć ulubioną panią z biblioteki o zakupienie jej ;)
Bo niestety, ale mikolajkowa i gwiazdkowa lista prezentów już przepelniona, zostaje liczyc na biblioteke...
No chyba, że ktoś dobrze ją zrecenzuje, wtedy zmieniam liste świateczna ;)

Ja chcę, ja bardzo chcę, ja proszę o egzemplarz do recenzji :D

Popieram przedmówczynie - ja tez do recki!

Ciekawe czy spodoba się Wam prolog książki. Zapraszam do lektury:

Ciche kroki odbijały się od marmurowych i kamiennych płyt nagrobnych. Alejki krzyżowały się ze sobą prostopadłymi szarymi liniami. Cmentarz, niemal opustoszały o tej porze dnia, był cichym azylem starej dzielnicy miasta. Porośnięty wysokimi drzewami, z daleka wyglądał jak park i ciągnął się aż do torów i stacji na rogatkach.

Ktoś wygarniał lichą miotłą pierwsze jesienne liście zza starego krzyża, na którym dumnie wisiał posrebrzany Bóg. Bóg, w którego ona nigdy nie wierzyła, bo nie miała czasu, by się nad nim zastanowić. Nie modliła się, bo nie był władzą wykonawczą w jej świecie. Nie był alfą i omegą. Nie stanowił przykładu, nie był antybohaterem. Nawet teraz, gdy nie miała już przy sobie nikogo bliskiego ani też nawet zaprzyjaźnionego wroga, nie potrzebowała go do lamentu, płaczu czy pretensji o zły los i spieprzone życie. Po prostu nic jej nie obchodził byt nadprzyrodzony, który teraz gapił się na nią z każdego krzyża w morzu krzyży.

Ustawiła kwiaty w wazonie i uklepała gliniastą ziemię pod nogami. Grób był świeży i kopiec rozmywał się od deszczu. Zapaliła znicz i usiadła na ławeczce wkopanej przy sąsiednim nagrobku. Często zastygała w tej pozie i trwała tak godzina-
mi. Nawet lubiła to uczucie tępoty i wyciszenia. Zaczynała rozumieć medytujących mnichów. Świetny sposób spędza- nia życia. Włączasz tumiwisizm i znikasz z rzeczywistości, a panowie w białych kitlach nie przypinają cię do łóżka, taki jesteś zrelaksowany.

– Nie jest ci zimno? – spytał jakiś szczerze nieobojętny głos.

Odwróciła się w jego stronę i odruchowo uśmiechnęła. To był stary dozorca. Widywała go codziennie od trzech miesięcy, od pogrzebu. Na głowie obszarpana mycka w kratkę, na szyi czerwona apaszka, wywinięta nonszalancko i zawadiacko. Tweedowa marynarka i podwinięte nieco nogawki spodni. Opierał się o rozczochraną miotłę z gałęzi, swoje narzędzie pracy, którym przeganiał ptaki i chuliganów popijających wino w starych kapliczkach. W zmęczonych oczach poły- skiwał w słońcu ognik dawnej młodości, więc wyglądał jak młokos, tylko że starszy o jakieś pięćdziesiąt lat.

– Siedzisz tu już trzecią godzinę.
– Nie mam nic lepszego do roboty.
– Ach tak – wysapał. – Szczęściara.

Usiadł kilka grobów dalej, na ławce z oparciem, i wyciągnął kanapki z wewnętrznej kieszeni śmiesznego uniformu.

– To ja też zrobię sobie przerwę.

Chwilę ciamkał w ciszy, potem, sądząc z dźwięków, jakie do niej docierały, popił solidnie. Nie wiedziała, dlaczego wypadło
ej to z ust. To było tak naturalne, jakby pytała samą siebie.

– Dlaczego oni to robią?

Usłyszał to wyraźnie. Patrzyła na niego spokojnie i żarliwie. Rozejrzał się dokoła, jakby przyparty do muru, bo znał setki odpowiedzi, ale żadna by jej nie zadowoliła. Siedzieli w sektorze H 11, pod samym murem w kącie cmentarza. W sektorze samobójców. Wiatr cicho poruszał koronami drzew, ostatnie słońce tej jesieni migotało w ciszy na szarych marmurach, na imionach i nazwiskach, na datach, na epitafiach, które bez sensu opisywały ludzi i wydarzenie samego zejścia ze świata. Podrapał się po policzku z brodawką.

– Mówią, że samobójstwo to ostatnia i jedyna odwaga tchórza – mruknął.
– To nie jest odpowiedź.
– Każdy jest inny i ilu tu ich leży, tyle byłoby odpowiedzi na twoje pytanie.
– Może to i prawda, ale ja chcę wiedzieć, dlaczego akurat ten to zrobił.

W jej głosie było tyle samo spokoju, co pasji i gniewu. Tyle samo bólu i strachu, co hardości, i odwagi.

– Wiesz, przypomniało mi się coś. – Uśmiechnął się pod nosem, jakby uradowany z tego, co miał jej powiedzieć.

Odczekał jeszcze kilka chwil i spojrzał gdzieś nad korony starych skrzypiących drzew.

– Słyszałem kiedyś historię o Mieście Samobójców. Kojarzysz?

Pokręciła głową, że nie.

– To bardzo dziwne miejsce. Jeśli samobójca ma szczęście, zostaje uratowany i trafia właśnie tam.
– Uratowany? Przed czym?
– A bo ja wiem, co ich tam czeka? – Wzruszył ramionami. – W każdym razie jeśli tam trafi, to ma szansę żyć w tym mieście jeszcze raz.
– Mówisz mi, że jeśli i ja założę sobie stryczek, to przy odrobinie szczęścia będę miała szansę zapytać go osobiście, czemu był takim idiotą?
– Bystra jesteś – rzucił ze śmiechem dziadek.
– Odpada. Ja nie jestem z tych ostatecznie odważnych. Jest inny sposób?

Znowu się zaśmiał i niemal wziął pod boki.

– Z diabłem ci kontrakt spisywać, dziewczyno. Jest. Jest jeszcze jeden sposób.
– Jaki?

Jej oczy płonęły. Żarliwie pragnęła odpowiedzi.

– Musisz się pomodlić.

Cisza.

– Modliłaś się kiedyś?
– Nie.
– Jesteś wierząca?
– Jestem ochrzczona, ale na to nie miałam wpływu. Nie modlę się, bo nie ma w moim życiu nikogo wartego modlitwy.
– Już nie ma. Ale to może nawet lepiej, że to twój pierwszy raz – zmienił temat. – Bo to inna modlitwa. Nie paciorek przed snem i nie nabożne jęki dewot.
– To jaka ma być ta inwokacja?

Dziadek znieruchomiał na moment.

– Ładnie to nazwałaś. Dziś już nikt nie używa tego słowa.

Przyjrzał się jej raz jeszcze. Pokiwał głową, ostatecznie przekonując siebie, że postępuje słusznie.

– Musisz ją ułożyć sama. Wszystko ma być w niej szcze- re, wszystko przemyślane, wszystko z serca. No i musisz być pewna, że tego chcesz. Naprawdę pewna, że chcesz znać odpowiedź.

– To wszystko?
– Tak, chyba tak.
– Więc do zobaczenia. Idę napisać inwokację o przyjęcie do Miasta Samobójców.

Zaskoczyła go. Nie zdążył jej nawet odkrzyknąć. Siedział chwilę osłupiały, potem oparł się wygodnie o łuszczącą się z farby ławkę i podrapał pod apaszką, gdzie uciął go komar. I po wyraźnym śladzie duszenia, który zachodził mu wysoko na kark szeroką siną pręgą.

– Kto wie. Może się jeszcze zobaczymy. – Uśmiechnął się i wsparłszy o miotłę, podniósł się z ławki.

Mieszkała na najwyższym piętrze przedwojennej kamie- nicy. Przy wejściu na klatkę schodową trzeba było wstrzymać oddech, bo jak zwykle w sobotę sąsiadka z parteru lizolem zmywała obszczywane przez pijaczków deski podłogi. Tym razem też nie pożałowała i niemal szczypało w oczy. Trzeba było jednak przyznać, że szczury wyniosły się z piwnicy, odkąd wytoczyła to działo w walce ze smrodem i brudem.

Wdrapała się po wysokich schodach. Przełożyła siatkę w drugą rękę i sprawdziła, czy palma, która stała między drzwiami jej i sąsiadki, ma wystarczająco mokrą ziemię.

Przekręciła klucz i stary zamek szczęknął znajomo. W środ- ku było jasno. Jeden duży pokój łączony blatem z kuchnią. Dwa okna, białe firanki, zasłonki w kwiatki. Białe ściany. Skromnie, ale czysto. Rozłożona sofa, na której spała, przy- kryta szarą kapą. Telewizor pomiędzy oknami. Stoliczek, dwa niewielkie fotele. Na blacie, pod którym stały dwa wysokie taborety, leżała kartka i ołówek. Odstawiła siatkę i dopisała jeszcze kilka zdań, a potem odłożyła ołówek i poszła do ciasnej łazienki. Odkręciła kurek i zatkała wannę. Wszystko robiła jak w transie. Pieniła szampon na włosach, potem je suszyła, zjadła kolację przy jakimś durnym teleturnieju, posprzątała po sobie. Tylko jedną rzecz zrobiła świadomie.

Włożyła kurtkę i buty i położyła się z tą kartką w ciemności pokoju. Nieruchomo, gapiąc się w okno. Kiedy zrobiło się jasno, zapłakała cicho. Ludzie często myślą, że nie mają już siły płakać i łzy zaskakują ich w najmniej oczekiwanych momentach. Tekst na kartce rozmazał się. Potem było już lepiej i zaciskając pięść na szarej kapie, czytała słowo po słowie. Zasnęła chwilę później, zmęczona kolejną nieprzespaną nocą i kolejnym płaczem do świtu.

Słońce powoli zalało pokój. Na telewizorze spokojnie osiadał kurz. W głębi dudnił w ciszy zegar ścienny. Podmuch lekkiego wiatru wpadł przez okno i poderwał do lotu firankę. Kartka, która leżała na łóżku, zsunęła się bezszelestnie i opadła na podłogę. Kolejny podmuch wsunął ją delikatnie pod komodę w przedpokoju. Na szarej, zmiętej kapie pozostał jedynie odciśnięty ślad sylwetki. Na łóżku nie było nikogo.

Czytaliście "Prolog". Podobało się?

przeczytam jak tylko dorwe kompa bo teraz na komorce jestem. Jestem bardzo ciekawa tej ksiazki

Violet - podobało się?

Ja dodam, że od dzisiaj będzie można poznać dalszy ciąg tej historii ponieważ książka trafiła do księgarń.

Podoba mi się tematyka tej książki...
W moim miescie w ksiegarni pojawi się pewnie za jakiś tydzien, i to na bank tylko w sprzedazy przez internet. Sprowadzenie ksiazki, to jakies 2 tyg, więc pewnie dopiero w styczniu ją dorwe... małe miesciny "rządzą"...

Prolog się podoba. Kasy brak na kupno, więc pozostaje czekanie do 2011 i polowanie na Allegro, może w taki sposób uda się zdobyć, chociaż przyznam, że liczyłam na egzemplarz recenzyjny. Trudno się mówi i idzie się czytać coś innego ;p

@enga - co do egzemplarza do recenzji nie mogę Ci obiecać, że dostaniesz, ale bądź w gotowości, bo na pewno coś będziemy mieli :-) więc kto wie.

Jestem w gotowości :) Aktualnie nic od Was nie mam, jestem "na czysto" - więc jakby co - piszcie śmiało :)

Ja wrzuce recenzje do "Szeptem" i tez jestem na czysto :D:D

Polecam recenzję Invocato, autorstwa Lukaszeq