Doskonale udokumentowana, pełna faktów i przykładów opowieść o rzeczywistości radzieckiej czasów „wielkiego terroru”, gdy niemal wszyscy donosili na wszystkich: ze strachu, z głupoty, z podłości, ale i z przekonania. „Nie możemy jej lekceważyć, nawet jeśli byłaby słuszna zaledwie w 5 lub 10%” – pisał Stalin o „samokrytyce” na łamach „Prawdy”. Kim byli donosiciele? W jakiej formie donosili do władz, na kogo i za co? Jakie były skutki donosicielstwa? Autor cytuje i analizuje donosy, zachowane w archiwach i ówczesnej prasie, omawia stosunki władzy radzieckiej i „ludu”.