Dom mroku, dom światła

Rodzina Carolyn Perron długo szukała miejsca, gdzie mogłaby zapuścić korzenie. Jej pięć córek wychowało się w Willimantic (Connecticut), skąd potem Perronowie przeprowadzili się do większego domu w Cumberland (Rhode Island). Ich najstarsza córka, urodzona w 1958 r. Andrea, miała wtedy 6 lat. Szybko okazało się, że nie jest to wymarzone miejsce do wychowywania dzieci. Wbrew woli męża, biznesmena Rogera, kobieta zaczęła rozglądać się za "prawdziwym" domem, tym bardziej, że na jego zakup mogli sobie pozwolić. W czerwcu 1970 r. Carolyn znalazła w gazecie ogłoszenie. Ktoś chciał sprzedać stary dom i ziemię w niedalekim Harrisville… "Zostawiajcie światła na noc" Roger Perron dał się ostatecznie uwieść urokowi tego miejsca. Długi parterowy dom z poddaszem zbudowany w XVIII w., stodoła i 200 akrów ziemi wydawały się sielskim rodzinnym siedliskiem. Spędziwszy ostatnie Boże Narodzenie w Cumberland, rodzina szykowała się do przeprowadzki. Jak wspomina Andrea, drzwi starego domu zatrzasnęli za sobą w styczniu 1971 r., w środku śnieżycy. W takich okolicznościach przywitało ich Harrisville, choć Perronom do głowy nie przyszło, że będą kiedyś przeklinać ten dzień. Po przyjeździe w domu zastali jeszcze pakującego ostatnie rzeczy poprzedniego właściciela. Dał on Rogerowi dobrą, ale dziwną radę: "Zostawiajcie na noc włączone światła". Nim wyszedł stało się coś, co uświadomiło Andrei, że w domu mieszka ktoś jeszcze. Jak wspomina, przechodząc do kuchni przez jadalnię zauważyła w kącie człowieka, który obserwował, jak stary właściciel i jego syn przygotowują się do pożegnania domu. Nie wiedziała, kto to. - On po prostu sobie stał - mówiła. - Powiedziałam "cześć", ale mnie nie zauważył. Nie miał ze mną kontaktu wzrokowego i patrzył na tamtych. Ja przywitałam go jednak jak na dobrze wychowaną dziewczynkę przystało. Spoglądając na niego, przeszłam do kuchni. Zaraz potem przyszła moja siostra, Cindy, która zapytała mamę: "A co to za człowiek w jadalni?". Mama na to: "Przecież to pan Kenyon i jego syn". "Ale tam jest ktoś jeszcze!" - dodała Cindy. Postać z jakichś powodów była widoczna tylko dla dzieci. Ale prawdziwe "straszenie" w Harrisville miało się dopiero zacząć. Perronowie byli tak pochłonięci remontami, że początkowo nie zwracali uwagi na to, co mówią dzieci. Tłumaczyli to emocjami związanymi z aklimatyzacją w nowym miejscu. Z czasem 8-letnia Cindy zaczęła jednak skarżyć się, że boi się spać w swoim pokoju. Jak mówiła, szepczące bezcielesne głosy jak mantrę powtarzały jej: "W ścianach pochowali siedmiu żołnierzy, w ścianach pochowali siedmiu żołnierzy…". Życie wśród zmarłych Niebawem tajemnicze zjawiska zaczęły zahaczać o pozostałych domowników. O tym, co się działo, tak wspomina w swej książce Andrea Perron: "Carolyn widziała dziewczynę odzianą w jedwabny strój, który potem opisała jako ubranie do trumny. [...] Kroki na schodach, dobywające się ze ścian szepty, zawodzenie dziecka, śpiew korowodu [...] i coś, co brzmiało jak przytłumiony dźwięk trębacza - to wszystko bezustannie przerywało nam ciszę". Przez większą część swojego istnienia posiadłość należała do rodziny Arnoldów i była świadkiem wielu zawirowań amerykańskiej historii. Sędziwe domowe instalacje często się psuły i Roger zmuszony był spędzać w piwnicy sporo czasu. Tam, jak się okazało, również "ktoś" mieszkał. Nowy gospodarz zauważył, że kiedy tam przebywa czuje, że ktoś go dotyka - czasami w taki sposób, w jak kobieta dotyka mężczyznę... Była to tylko jedna z wielu odsłon dziwnych wydarzeń w nowym domu Perronów. Wydawało się jednak, że ktokolwiek bądź cokolwiek tam jest, żywi szczególną niechęć do Carolyn, a nawet… próbuje ją opętać. Także dzieci niełatwo znosiły ciągły stan napięcia. W buncie przeciw bezradności wobec tego, co się działo w domu Cindy postanowiła zorganizować ze swoją przyjaciółką zabawę w "seans", który miał przepędzić duchy. Dziewczynki zostały wtedy brutalnie zaatakowane przez niewidzialną siłę. Andrea wspomina, że jej rodzinie dosłownie przyszło żyć w domu pełnym umarłych. Perronowie czuli się tam jak zaszczuci intruzi, nie wiedząc, kiedy duchy znowu dadzą o sobie znać. Codziennemu życiu stale towarzyszyły oznaki obecności gości z zaświatów. Po domu błąkały się zjawy, przedmioty samoczynnie zmieniały położenie, korytarze wypełniał dziwny chłód, a czasami samoistnie wybuchały pożary. Po czterech latach męczarni ktoś ze znajomych Perronów zgłosił ich przypadek małżeństwu Warrenów. Demonolog Ed (1926-2006) i medium Lorraine (ur. 1927) specjalizowali się w tego typu sprawach, a ich nazwisko łączyło się z najgłośniejszymi przypadkami demonicznych nawiedzeń w Stanach. Mówiono, że potrafią oni pomóc każdemu, u kogo zagnieździła się negatywna nadprzyrodzona siła. Pewnego dnia stanęli na progu domu w Harrisville, mówiąc, że niosą pomoc... Ale było jeszcze gorzej Przez krótki czas wydawało się, że wizyta Warrenów podziałała i duchy odeszły. Spokój trwał kilka miesięcy, a potem - jak wspomina Andrea - wszystko zaczęło się od nowa. Wydawało się nawet, że brama do zaświatów rozwarła się jeszcze szerzej i nikt nie wiedział, jak ją zamknąć: "To, co się pojawiało było czystym złem" - przyznała. Perronowie mieli problem z opuszczeniem feralnej posiadłości, tym bardziej, że interesy Rogera szły gorzej niż kiedyś. W sumie w Harrisville wytrzymali 10 lat. Ich znajomi, widząc co się tam dzieje, dziwili się, jak znosili to psychicznie (zdarzało się, że ludzie uciekali stamtąd z krzykiem). Rodzina miała jednak pretensje do Warrenów, że nie tylko nie pomogli, ale pogorszyli sytuację, przez co ich stosunki w późniejszych latach nie układały się najlepiej. Zagłębienie się w historię domu pozwoliło Perronom rzucić nieco nowego światła na przyczyny tego, co się u nich działo. W Harrisville żyło i umarło kilka pokoleń Arnoldów. Los wielu był tragiczny. W stodole powiesił się 93-letni John Arnold. Ducha młodego człowieka widzianego w dniu przeprowadzki identyfikowano z nastolatkiem, który otruł się w jednym z pokojów. Najbardziej aktywny i problematyczny był upiór, którego rodzina nazwała Bathshebą, wiążąc go z legendą o kobiecie z sąsiedztwa posądzonej o zabicie dziecka. Choć nie udało się ustalić, gdzie ono zmarło, Perronowie nie wykluczali, że płacz, który słychać w domu i pojawiająca się dziecięca zjawa mogą być w jakiś sposób powiązane z tą tragedią. Duch Bathsheby wyglądał szczególnie odrażająco, choć fizycznie ukazywał się tylko Carolyn: "Jej głowa była przechylona na bok, szara i okrągła. Przypominała przegniłe gniazdo szerszeni. Nie widać było na niej niczego - żadnych oczu ani ust. Wyglądała jak zwitek pajęczyn..." - wspominała relację matki Andrea. Zabójczyni, z braku dowodów, uniknęła kary, choć krążące po okolicy plotki oskarżały ją o czarnoksięstwo i złożenie dziecka w ofierze. Bathsheba zmarła w 1885 r. "Dom mroku, dom światła" Otrząsanie się z potwornych doświadczeń zabrało Perronom całe lata. Ani Roger ani Carolyn nie mieli zamiaru nagłaśniać tej historii. Nie dzielili się tym z prawie nikim aż do czasu, gdy Andrea - z zawodu pedagog - postanowiła spisać swoje wspomnienia w trzytomowej książce "Dom mroku, dom światła" (tom I wydano w 2011 r.). O tym samym opowiada film "The Conjuring", który stał się jednym z bardziej kasowych horrorów ostatnich lat (Perron twierdzi, że producenci początkowo uznali tę historię za "zbyt straszną" dla kinematografii!). Takie rozliczanie się z przeszłością to jednak niełatwa sprawa. Andrea mówi, że dwie godziny filmu tylko częściowo oddają 10 lat ich gehenny. Obecni właściciele przyznają, że w domu w Harrisville nadal zdarzają się dziwne rzeczy, ale nie w takiej skali jak dawniej. Kiedy Perronowie odwiedzili jednak "stare śmieci", wciąż mogli poczuć tę samą nadprzyrodzoną "obecność". Warrenowie z kolei twierdzili, że to, co zastali na Rhode Island było najcięższym i najbardziej przerażającym przypadkiem nawiedzenia, z jakim zetknęli się przez 50 lat praktyki, a przecież widzieli niemało. Zajmowali się m.in. sprawą morderstwa dokonanego przez opętanego człowieka w Brookfield (1981), a także niesławną historią z Amityville (1976) - nawiedzeniem, które okazało się mistyfikacją. Jednak oprócz bardzo luźnego podejścia do badanych zjawisk, Warrenów krytykowano też za zbytnie religijne inklinacje i, mówiąc szczerze, nie uważano za ludzi poważnych. Czy mieli oni rację uznając sprawę Perronów za przypadek szczególny? Niestety, wspomnienia Andrei to wszystko, co z niego zostało. Ona, jako przestrogę dla ciekawskich, którzy chcieliby doświadczyć tego samego na własnej skórze dodaje: "Żaden człowiek nigdy nie powinien przechodzić przez coś takiego…".