Działania kawalerii w decydujących dniach przed Lipskiem

Niniejsza praca Hugona Kerchnawe odznacza się wielką skrupulatnością, z którą autor opisuje krok po kroku, niemal godzina po godzinie, wydarzenia kampanii jesiennej w Saksonii w 1813 roku. Przyjmuje przy tym bardzo czytelny i logiczny schemat. W pierwszej części przedstawia obraz kawalerii stron walczących, organizację, wyszkolenie i uzbrojenie, dalej opisuje artylerię konną oraz strukturę i metodykę pracy sztabu generalnego sprzymierzonych. W części drugiej opisuje wydarzenia również według określonego wzoru: najpierw analiza planów operacyjnych obu stron, następnie rozkazów, ich wcielenia w życie, potem bardzo żywe opisy starć, zaś każdy taki cykl kończy się obszernymi rozważaniami, w których autor uwzględnia najnowsze w swoim czasie poglądy na sztukę wojenną. Opierając się w dużej mierze na źródłach archiwalnych, podejmuje ostrą niekiedy polemikę z innymi ówczesnymi autorami, przeważnie broniąc postępowania i decyzji austriackiego dowództwa Armii Głównej sprzymierzonych, oraz księcia Schwarzenberga jako dowódcy i projektodawcy całej operacji. Pozostaje przy tym pełen atencji dla osoby Napoleona, niejednokrotnie przedstawiając barwnie jego osobowość. Polski Czytelnik również może znaleźć w tej książce słowa pochwały dla kawalerii Księstwa Warszawskiego, którą autor, dokonując oceny tak wyszkolenia, jak i zachowania w boju, stawia ponad ich francuskimi towarzyszami broni. Przy tym jednak, może z racji mniejszej ilości informacji o działaniach Polaków, zdarzają się czasem autorowi pewne nieścisłości, które próbuję wyjaśnić w przypisach.