Frost i grudniowe ofiary

Chyba dobrze powiedzieć na wstępie, że Wingfield to autor starszego pokolenia. Urodzony w 1926 roku, zmarł niedawno w 2007r. Sam bohater Jack Frost brytyjski inspektor policji powstał w latach 70 na zlecenie Wydawnictwa, jednak nie spotkał się z akceptacją. Powieść została odrzucona, a jej treść przemieniona w słuchowisko radiowe. Jeśli prawdziwe są informacje jakie wyczytałam, to cykl o niechlujnym policjancie miał skończyć się na pierwszej części (zresztą książka rzeczywiście mocno sugeruje śmierć głównego bohatera). Nie doszło do tego. Słuchacze pokochali niewyparzony język Frosta, a czytelnicy domagali się kolejnych części. Tak więc zaczęły powstawać…
Chyba nie do końca wiedziałam czego spodziewać się po książce oprócz tego, że zdecydowanie będzie inaczej niż w przypadku nowoczesnych sensacji gdzie brutalność goni brutalność, a nowoczesna technologia jest równie ważna co sami bohaterowie. Sama okładka raczej odstrasza niż zachęca, a blurb niewiele mówi. Może to i dobrze, bo ciężko byłoby w kilku zdaniach przedstawić klimat, charakter tej książki. A chyba w dużej mierze chodzi właśnie o klimat. Lekko starsza szkoła pozwala pokazać bohatera w momencie kiedy znamy go już z przekazów innych. Kiedy akcja nabiera tempa, pojawia się on, a uprzedzony przez bohaterów książki czytelnik i tak nie wie co go spotka. Bo żaden z nich nie opowiada jak przepięknie szczery i bezpardonowy jest Frost, jak bezczelny i jak trafny w swoich wypowiedziach. Jak potrafi zburzyć największe mity ...

Mam mieszane odczucia wobec tej pozycji. Jest to dobry, naprawdę dobry kryminał. Akcja jest wartka, a fabuła połączona przez kilka niezwiązanych ze sobą wątków toczących się równocześnie przez co czyta się książkę chętnie i szybko. Ale są i minusy. Wątek główny- porwanie został zepchnięty na boczny plan po kilkunastu stronach i autor tylko sobie przypominał raz na jakiś czas o nim, co niestety nie było równoznaczne ze zwrotem akcji i w pewnym momencie sama zapomniałam o tym porwaniu...nie było tam niczego nowatorskiego i jedynie zakończenie nie było przewidywalne. Pozostałe wątki zostały zgrabnie przeplatane, ciekawiły, a nowe tropy i przypuszczenia myliły czytelnika aż do rozwiązania sprawy. Głównym atutem tej pozycji jest komisarz Frost. To on nadaje ton całej powieści; jest to bohater, którego nie da się nie lubić, jest bardzo charakterystyczną postacią z dużym "poczuciu humoru" jednak czasem jego podejście i żarty są na dość "prymitywnym poziomie". Za niego 1,5 gwiazdki więcej do oceny i na pewno chętnie znowu spotkam się z komisarzem w kolejnym tomie :).

To nie jest najlepszy kryminał na świecie. Inspektor Frost swoim niechlujstwem przywodzi na myśl serialowego inspektora Colombo. Nie ma przy tym tak przenikliwego umysłu. Frost nie rozwiązuje zagadek, on po prostu wpada na rozwiązania mimochodem. Właściwie jego jedyną zdolnością jest to, że przy całej swojej gruboskórności wzbudza sympatię (litość?) innych ludzi. Mimo to polecam tą książkę, jako niezobowiązującą towarzyszkę podróży, bo mimo wszystko ma ona jakiś niewytłumaczalny pierwiastek dobrego humoru.

Fajny kryminal, wzbudzajacy wymierne poczucie ciekawosci, ale za to bardzo duzo sympatii do Frosta i ogolna atmosfere dobrego humoru, tudziez chichotu. Polecam (: