Opinia na temat książki Historia złych uczynków

Sowa… większości kojarzy się z mądrością, ale czy wiecie, że sowy w słowiańskich wierzeniach uważano za ptaki pochodzące z zaświatów? Żyły na granicy życia i śmierci, dnia i nocy. Ich pohukiwania budziły grozę i odbierane były, jakby to sam diabeł przemawiał. Sowy były duszami zmarłych… I to właśnie te demoniczne ptaki towarzyszą bohaterom 𝓗𝓲𝓼𝓽𝓸𝓻𝓲𝓲 𝔃ł𝔂𝓬𝓱 𝓾𝓬𝔃𝔂𝓷𝓴ó𝔀 od pierwszej do ostatniej strony. Przelatują między rozdziałami bezszelestnie zbierając po kolei to, na co polowały.

„Jest czas na zabijanie i czas na miłość. Wszystkie historie są o miłości i ta też [jest] właśnie o tym”.
O miłości trudnej, bolesnej, o wyborach tych dobrych i złych, o tym, że czasami kolejne pokolenia płacą za błędy swoich przodków i o tym jak życie potrafi być nieobliczalne i przeplatać historie rodzinne.
Od pierwszej chwili z każdego słowa wylewa się nostalgia i smutek, strach i przerażenie, obawa i skrzywdzenie. Poznajemy losy wielu osób, tych którzy żyją tu i teraz i tych, których już zabrakło, a każdy z tych żywotów niesie za sobą „klątwę”. Mogłoby się wydawać, że nie mają ze sobą nic wspólnego, a mają tak wiele, przede wszystkim zło, które opanowało ich dusze i tkwi w ich sercach od lat, wtedy i teraz, z tymi co umarli i z tymi co jeszcze żyją.

Pani @katzyskowska to czarodziejka, zaczarowała mnie już w pierwszych słowach i moje zauroczenie trwało do samego końca, „ I będzie trwać…”, bo nie potrafię zapomnieć o Ninie, Miłoszu, Feli, Basi, Kazku, Bronku, Heli…
To trudna, dotkliwa, dojmująca „historia rodziny, w której wszyscy popełnili zbrodnie”.

Cały czas słyszę gdzieś w oddali pohukiwane sowy i ogarnia mnie poczucie ogromnej zadumy, refleksji… takie są właśnie historie Pani Katarzyny… kompletne w najdrobniejszym szczególe, opowiedziane pięknymi, subtelnymi słowa, choć traktujące o okrutnych sprawach…

Znalazłam swojego kolejnego ulubieńca i dziękuję @znak_literanova za wznowienie, bo to, że ta historia skradła moje serce…