Opinia na temat książki Kurczaczek i Salamandra

Byłam bardzo ciekawa, co Aneta Jadowska napisze o młodym pokoleniu w universum Thornu - niby wszystkich ich już znamy (najlepiej Kurczaczka), ale tekst poświęcony tylko im - zapowiadał się ciekawie.
No i było ciekawie, choć zupełnie nie tego się spodziewałam. Opowieść o Salomei okazała się, przynajmniej na początku, studium koszmaru, jaki można zgotować dziecku w szkole. Pamiętam takie nauczycielki, które mówiąc słodkim tonem potrafiły doprowadzić do załamania nerwowego, dręczycieli, którzy mieli ciche przyzwolenie na swoje zachowania, poczucie osamotnienia i wyobcowania. Autorka doskonale opisała odczucia dziecka w takiej sytuacji - Salcia ma szczęście, że znalazła przyjaciółkę i że Lakshmi jest tak bystra i zdolna, że potrafi zrozumieć, co się z nią dzieje i zorganizować pomoc. Kiedy do akcji wkracza Dora Wilk, to już wiadomo, że skończy się dobrze, choć po skopaniu kilku tyłków - aczkolwiek moim zdaniem Silvanie należało się dużo więcej niż dostała.
Ciąg dalszy tej opowieści wraca na tory sensacyjne, dziewczynki pomagają Dorze i Mironowi wykorzystując swoje magiczne moce, co pomaga Salomei uznać, że jest coś warta.
Historia o Kurczaczku jest już bardziej klasyczna, kryminał z duchami, można powiedzieć, choć fakt, że zetknęla się akurat z takimi duchami i emanacją takich wydarzeń powoduje jej szybsze dojrzewanie, a opowieść o Michasiu to sama słodycz. :)