Opinia na temat książki Manazuru

Nic w tej książce nie jest ani stałe, ani pewne. Ani proste. Słowa, obrazy płynnie się przenikają, tak jak to się dzieje, gdy nie kontrolujemy swoich myśli, gdy jedna goni drugą, gdy jakieś skojarzenie wywołuje kolejną myśl. Przenikanie się „tego co jest, choć jest nieobecne i tego co jest obecne, choć tego nie ma” – to właściwie sedno tej powieści. Nadwrażliwa narratorka, boleśnie świadoma detali otaczającej ją rzeczywistości często konfabuluje, a my, czytelnicy, sami musimy rozstrzygnąć: sen to czy jawa? Świat wewnętrzny bohaterki opisany jest w minimalistyczny, zdystansowany, bardzo chłodny sposób, ale ten świat pełen jest sprzecznych emocji. Ta opowieść wywołała u mnie wiele refleksji, a właściwie może bardziej obrazów, które wypływały na powierzchnię świadomości powodując próbę uchwycenia, zatrzymania, zrozumienia. Polecam, ciekawa jestem, czy Was też zahipnotyzuje?