Opinia na temat książki Nie zabijać pająków

Prawda jest taka, że sąsiadów tak jak i rodziny nikt sobie nie wybiera. Nawet teraz, w czasach kiedy nie trzeba brać przydzielonego po długoletnim oczekiwaniu mieszkania od miasta, czy zakładu pracy . Ponieważ, nawet teraz, jak sam sobie człowieku mieszkanie kupisz za pomocą długoletnich, tym razem, zaciągniętych kredytów hipotecznych, nie wiesz na kogo trafisz za ścianą lub za przysłowiową miedzą.

Jakoś potem trzeba żyć z tymi różnymi przecież sąsiadami. Tak i ludzie w kamienicy o której pisze Irena Matuszkiewicz w swojej książce, jakoś sobie żyli i mimo że sarkali czasem na psa który robi kupę na chodniku pod oknem, na zagracony korytarz, czy na głośną imprezkę, to jednak większych spięć nie było.

Do czasu , bo oto pewnego razu do rzeczonej kamienicy wprowadza się małżeństwo Pająkowskowskich, on były komornik (a nie emerytowany oficer milicji, jak widnieje w opisie ), za to ona rzeczywiście emerytowana pani oficer, w stopniu kapitana.

Ta osobliwa para mająca kodeks wykroczeń i nie tylko ten, w małym paluszku, zaprowadza swoje porządki, przez co naraża się wszystkim współmieszkańcom, nie tylko owej kamienicy, ale i dworku pod lasem. Któregoś pięknego dnia okazuje się że znienawidzony przez sąsiadów Pająkowski został znaleziony w lesie z nożem w plecach i w zabawkowych migocących rogach na głowie. Kto zamordował '' kodeksowego dręczyciela pająka '' , skoro wszyscy by mieli na to ochotę ?

Książka jak dla mnie jest rewelacyjna :). I bynajmniej nie chodzi mi o kryminalną intrygę, bo ta nie jest jakaś odkrywcza i nowatorska, natomiast ludzie postacie, sąsiedzi i ich wzajemne relacje i współistnienie w jednej kamienicy perfekcyjnie uwypuklone.

Pięknie pokazana '' mentalność Kalego ''. Bo przecież, dobrze Pająkowski zrobił że w końcu kazał uprzątnąć graciarnie pod drzwiami sąsiada, ale dlaczego czepia się też mojej gardeni stojącej w pięknej donicy, na korytarzu dla ozdoby ? Że co ? że trochę się rozrosła ? ale przecież to kwiat i to jaki ładny, a nie jakieś tam połamane sanki. Ja przyznaję że bawiłam się przy tej książce świetnie. Mimo że Komisarz Dyna nie miał łatwego zadania, bo wciąż musiał biegać po piętrach, a był trochę '' przy kości '', to jednak rozwiązał sprawę morderstwa, znalazł zabójcę i przy okazji jeszcze kilka innych zapomnianych spraw wyszło na jaw.
A mnie i tak najbardziej podobał się ciekawski i rezolutny pięciolatek Mieszko. Który również pomagał w śledztwie jak tylko mógł. Trochę na samiutkim początku '' powiało '' mi Chmielewską i przestraszyłam się, jednak na szczęście wkrótce przestało tak '' wiać '', i dobrze bo nie lubię Chmielewskiej i jej napuszonego i często wymuszanego humoru .