Opinia na temat książki Plaża muszli

Nie spodziewałam się, że ta książka aż tak mnie wciągnie. Nie ma tu za dużo akcji, większość czasu Ulrika wspomina swoje początki w rodzinie Gattmanów, jak pomału stawała się ich częścią życia, a oni jej, a jednak cały czas coś wisiało w powietrzu i nie pozwalało odłożyć książki. Ta plaża, rodzina, mały domek, pokoik na poddaszu – wszystko jakby owiane cieniutką niteczką magii. Autorka ma bardzo ładny styl pisania i język jakim pisze jest taki malowniczy, poetycki, po prostu piękny. Aż chciałoby się być na tej plaży, i wkraczać w dorosłość razem z dziewczynami. Jednak to co najbardziej podobało mi się w tej całej historii, to Kristina i świat widziany jej oczami, jej odczucia, strach, i piękno, które potrafiła znaleźć tam, gdzie inni nie widzą. „Ale na razie jest cicho. Świat odpoczywa w przerwie między dwiema zmianami. I właśnie do tego odpoczywającego świata sunie po morzu, bezwietrznym i spokojnym jak jezioro jaskiniowe. Kajak przemieszcza się wzdłuż dobrze znanego wybrzeża, stromych granitowych skał, ocienionych plaż, liże je jak zwinny wąski język.” „Plaża muszli” to książka trochę melancholijna, trochę smutna ale w gruncie rzeczy bardzo piękna. Cieszę się, że na nią trafiłam, że mogłam poznać historie tego magicznego miejsca, historię różnych ludzi, których połączyło lato 1972 roku.