Opinia na temat książki Rita

"Rita" Ewy Popławskiej to książka w której spór wiodą serce z rozumem. Empatia z troską o samego siebie. Zdecydowanie daje do myślenia i wzbudza refleksje, jak postawilibyśmy w miejscu głównej bohaterki.

Kiedy Rita po długiej wędrówce wraca do domu w Popielewnem okazuje się, że rodzinnną posiadłość zajęła inna rodzina. Kiedy puka do drzwi własnego domu, ciepłe i miłe przyjęcie oraz opieka, jaką otaczają ją nieznani jej ludzie powoduje, że nie przyznaje się do prawa własności posiadłości.

Po namyśle postanawia udać się pod adres wskazany jej przez matkę, w którym zaleca szukać pomocy. Takim sposobem Rita opuszcza Popielewne i udaje się do Gdańska, kim jest Jerzy - mężczyzna, któremu ma zawierzyć swoje bezpieczeństwo?

Książka zdecydowanie zawiera wiele wątków, które budzą zainteresowanie i sprawiają, ze strony nasycone są akcją.

Z jednej strony dziewczyna, która traci całą swoją rodzinę, majątek, wracająca do domu, który zajmują obcy ludzie. Czy jednak zupełnie obcy? Uczucie, które budzi się między Ritą a Karolem, zamieszkującym obecnie w Popielewnem, w domu Rity, wywołuje mieszane uczucia, co do walki o swoją własność. Czy Rita powinna walczyć o swoje, czy za radą Jerzego wstrzymać się z prawnym dochodzeniem własności?

Na drodze dziewczyny pojawia się Mateusz, który również stara się o względy dziewczyny, mamy więc miłosny trójkąt, który musi skończyć się złamanym sercem.

Jerzy, kim właściwie jest? I co łączy go z tą opowieścią?

Do tego w tle powojenna rzeczywistość pełna chaosu, walki o przetrwanie.

To co od razu chciałabym podkreślić to wykreowani bohaterowie, którzy od razu budzą sympatię oraz wspomniane już wątki rozbudzające ciekawość. To powojenny Gdańsk, który miło było odwiedzić ponownie, choć w podróży w czasie do jego zniszczonej formy. I w tym miejscu pomału zaczyna się zgrzyt w tej książce, który mimo wielkiej nadziei i zaintrygowania, jaki wzbudził wstęp, pomału topniał wraz ze zbliżającym się zakończeniem. Zdaję sobie sprawę, że to moje subiektywne odczucie, ale po zakończeniu tej książki czułam niedosyt. I nie chodzi tu o fabułę, bo co do niej nie mam żadnych wątpliwości i naprawdę mi się podobała, a formę. Odniosłam wrażenie, że wiele z tych wątków ostatecznie było potraktowanych opieszale, zabrakło mi jakiegoś rozwinięcia. Pewne wypowiedzi wydawały mi się niemożliwe, by mogły być przekazane w taki sposób. Może sens tak, ale nie tymi słowami. Nie piszę tego oczywiście, by zniechęcić Was, Czytelnicy, do sięgnięcia po tę pozycję, bo wręcz przeciwnie - uważam, że to dobra książka i naprawdę warta uwagi. Długo też zbierałam się ze swoją opinią, bo choć ostatecznie podobała mi się ta książka, to czegoś w niej mi zarazem brakowało, przez co czuję lekkie rozczarowanie. Mimo wszystko zachęcam, by samemu się przekonać.