School Sucks. Czy szkoła musi byc do du*y?

Profesor Bogusław Śliwerski o książce:

Dla wielu nauczycieli powinna być podstawową lekturą, by mogli przejrzeć się w niej jak w społecznym zwierciadle I spróbować wreszcie zrozumieć, że uczeń jest OSOBĄ, bohaterem ich codziennych zmagań pedagogicznych. Książka jest "odjazdowa" w każdym calu, począwszy do tytułu, stopki redakcyjnej, ilustracji, zdjęć, cytatów, wielu zakładek z cytatami, luźno włożonych listów do rodzica i do nauczyciela I rysunków satyrycznych. W przypadku Krystiana Ostrowskiego mamy do czynienia z pajdocentryczną postawą pedagoga, o jaką upominał się przed ponad osiemdziesięciu laty Janusz Korczak, a mianowicie, by to wychowawcy zniżyli się do swoich wychowanków I przestali grać z nimi "fałszywymi kartami". Tymczasem dla Autora książki - nauczyciela młodszy, mniej doświadczony I niewykształcony jeszcze uczeń jest kimś wielkim, znaczącym, także dla niego. (…) Studenci pedagogiki mogą dekonstruować tekst, by odnaleźć w nim wskaźniki efektywności kształcenia I wychowania.

Rozkłada na czynniki pierwsze nonsensowne zasady oceniania zachowania uczniów oraz odpowiada na pytanie - czy oceny mają jakieś znaczenie w życiu? Wolałby, żeby uczniów doceniano zamiast oceniano. Podobnie, jak Janusz Korczak uważa, że nauczyciele powinni być oceniani tą samą miarą, jaką sami oceniają swoich uczniów. Ujawnia też powody kontestacyjnych zachowań uczniów, lekceważenia przez nich (niektórych) nauczycieli, nieodrabiania prac domowych, ściągania itp. Ci, którzy pracują w szkole, Bo mają taką pasję, znajdą na kartach tej książki coś dla siebie. Chyba K. Ostrowski miał w czasie studiów kontakt z pedagogiką krytyczną, w tym z filozofią (lub jej opracowaniem) Michela Foucaulta, kiedy przywołuje obraz szkół produkujących zhomogenizowane roboty czy wdrażających (...) System Alcatraz…

Książka jest w swej treści wysoce moralizatorska, głównie dla nauczycieli I rodziców uczniów, by mogli lepiej zrozumieć swoje błędy wychowawcze czy dydaktyczne, albo na odwrót. Sporo TU potocznej mądrości życiowej (…) Autonarracja Krystiana Ostrowskiego może być dla scenarzysty filmowego doskonałą inspiracją I materiałem na pełny humoru I miejscami wzruszających zwrotów akcji film fabularny. Może mielibyśmy opowieść filmową o polskim Keating'u? Może któryś z reżyserów podjąłby się tego zadania, Bo jest to ewidentnie talent pedagogiczny nauczyciela z charyzmą, odlotowego, pozytywnie zakręconego.