Opinia na temat książki Spacer w deszczu

Była niedziela, kiedy postanowiłam sięgnąć po tę książkę. Czytać pół dnia, taki był plan. Zamiast czytać, płakałam. Dopiero po kilku godzinach, trochę się zmusiłam, żeby rzeczywiście otworzyć książkę. Chciałam uciec, nie myśleć, schować się. I udało się. Zamiast siedzieć zapłakana na łóżku, weszłam całą sobą w ten książkowy świat. Zakumplowałam się ze Scarlett i z Jamesem. I z Paulą. Przesiadywałam z dziewczynami w księgarni w której pracowały i zerkałam zza regału na chłopaka, kiedy pierwszy raz tam zawitał. Obserwowałam, kiedy pytał Scarlett o romans, który chciał kupić, mając o nim niewiele informacji. Widziałam tę pierwszą nić sympatii, jaka się pomiędzy nimi wytworzyła, to jacy byli razem uroczy! Oni do siebie pasowali! Tak!Bardzo!
Tylko, że byłam też świadoma istnienia Martina, męża Scarlett. Męża, który totalnie ją stłamsił!
W piątą rocznicę ślubu również sama Scarlett uświadomiła sobie, że na rzecz małżeństwa straciła siebie.
James po wysłuchaniu historii miał o nim podobne zdanie jak Paula. I jak ja!
Zdjęcie tego kolesia, Martina, mogłoby widnieć pod hasłem "kutas", "dupek" albo np. "głupi ch.j", serio! Wy też byście się z tym zgodzili!

Cała historia jest trochę słodko-gorzka, ale przede wszystkim urocza i pozytywna.
James w kontaktach ze Scarlett myślał o tym, że uśmiechała się jego dusza. Moja też się uśmiechała :) w tym momencie, czasie spędzonym z tą książką, się uśmiechała. Dziękuję.