Opinia na temat książki Too Late

Trójkąt miłosny to temat, który co jakiś czas pojawia się w literaturze kobiecej. Zaręczam jednak, że w książce "Too Late" nie ma niczego powtarzalnego i o takich bohaterach nie czytaliście nigdzie indziej. Po raz kolejny, a może powinnam powiedzieć- jak zawsze, Autorka nie boi się poruszać trudnych tematów, a postaci kreuje na wysoce skomplikowane, o szalenie złożonych charakterach. Po raz pierwszy za to spotykam się w książce Colleen z tak wieloma scenami erotycznymi, niemniej jednak jeśli chodzi o całokształt to są one niezbędne, by oddać sytuację postaci. I są oczywiście napisane perfekcyjnie, a jednocześnie porażająco. Ale może najpierw o bohaterach...

Sloan ma dwadzieścia lat, studiuje i mieszka ze swoim chłopakiem. Brzmi zwyczajnie, prawda? Jednak w tej dziewczynie nie ma nic zwyczajnego. Bowiem Sloan jest zmuszona żyć z Asą, by ten dalej opłacał pobyt jej brata w placówce. W domu stara się przebywać jak najmniej z uwagi na mnogość gości, którzy są głośni, a niektórzy nawet niebezpieczni. Całe swoje życie opiekowała się młodszym rodzeństwem, podczas gdy jej matka wolała spędzać czas w towarzystwie narkotyków i przygodnych facetów. Teraz także zdaje sobie sprawę, że komfort życia brata jest dla niej priorytetem. Ma plan, chce skończyć naukę, podjąć pracę i odejść ale na razie ma związane ręce. Doskwiera jej przejmująca samotność, choć z drugiej strony było tak zawsze. Nie ma grosza przy duszy i jest uzależniona od Asy i jego humorów. A te bywają różnorodne...

Asa jest jednym z lepiej postawionych dilerów uniwersyteckich. Ma posłuch wśród ludzi, a dzięki swojej postawie udaje mu się zarabiać mnóstwo pieniędzy. Nie miał szczęśliwego dzieciństwa, nie miał żadnych wzorców i jedyne czego pragnie to bezkresnej i prawdziwej miłości. Problem w tym, że jego miłość przeradza się w obsesję i staje się to niebezpieczne. Kobiety traktuje przedmiotowo i wykorzystuje je do zaspokojenia, podobnie traktuje Sloan z tą różnicą, że ona ma być tylko jego. I choć jego zachowanie nie pozostawia złudzeń, że kiedykolwiek się zmieni to z drugiej strony trudno jednoznacznie ocenić go jako do szpiku złego człowieka. Dzięki rozdziałom z jego perspektywy możemy poznać jego postrzeganie świata i odbiór wydarzeń, które są bardzo odmienne od rzeczywistości. Asa to postać wykreowana genialnie i choć psychopatyczna i niebezpieczna to zarazem wzbudza litość i współczucie. To chyba najlepsza negatywna postać stworzona w literaturze.

Carter nie jest typowym dilerem i zwraca na siebie uwagę odmiennością od reszty kolegów Asy. Skrywa swoje tajemnice, których nie może ujawnić, a jednocześnie działa na Sloan niczym magnes. Gdy poznajemy go bliżej, widzimy całą jego historię, obserwujemy jego zachowania, to zakochujemy się w nim raz po raz. Nad wyraz dobry, pełen empatii, opiekuńczy i czuły. Ma w sobie coś takiego, że gdy pojawiał się na stronach książki czułam się bezpiecznie, tak po prostu, jakby był w stanie uchronić Sloan przed całym złem samym swoim jestestwem. Ale niestety, nie miał takich mocy...

Hoover pomimo trudnego tematu jakiego się podjęła, jak zwykle daje nam coś charakterystycznego dla powieści. Są to zdania bezsensowne, utkane ze zlepków przypadkowych wyrazów i jest to niesamowity zabieg! Wskazuje także na pełen luk system sądownictwa w Ameryce, który bardziej chroni sprawców niż ofiary i częstokroć stanowi zagrożenie dla zwykłego obywatela. Oczywiście mamy tutaj całe mnóstwo miłości w różnych odmianach- tej rodzicielskiej, która będąc nieodpowiednią może zniszczyć psychikę dziecka i sprawić, że stanie się wypaczonym dorosłym. Między rodzeństwem- prawdziwą, piękną, pełną poświęceń i wzruszającą. Toksyczną- spalającą, obezwładniającą swoim złem, niszczącą człowieka i mogącą zrujnować całe życie. I w końcu szczerą, mocną, romantyczną, gotową do pokonania całego mnóstwa przeszkód, tak cudowną i jedyną w swoim rodzaju, która niestety zdarza się bardzo rzadko. Ale gdy się już zdarzy trzeba się jej trzymać z całych sił... Podsumowując- to książka zakrawająca o perfekcję i posiadająca wszystko czego szukam w literaturze- głębię, cierpienie, uczucia i emocje. I piękne zakończenie. Polecam!