Opinia na temat książki Ucho Igielne

Bardzo mnie 'Ucho igielne' rozczarowało, bardzo. Nie porzuciłam jej tylko dlatego, że szanuję wcześniejsze książki pana Myśliwskiego. Słyszałam o ludziach, którzy nie dają rady jej skończyć, ale ranga pisarza sprawia, że nie piszą źle. A książkę należy rozpatrywać w ogóle i w szczególe. Moim zdaniem oczywiście.
W ogóle to książka wlecze się bez sensu. Jest to ten sam ciąg myślowy co 'Ostatnie rozdanie', tylko że tam brak chronologii nie przeszkadzał, a organizował wszystko adresownik narratora. Tutaj człowiek się gubi kto gdzie i jak. Takie mam odczucia. Jeśli szukać myśli przewodniej, to w istocie została ona wyrażona lepiej w 'Ostatnim rozdaniu'. 'Ucho igielne' nie dopełnia więc myśli o życiu autora.

Jednak kunszt autora jest niezaprzeczalny, więc w szczególe jest tutaj mnóstwo znakomitych scenek rodzajowych, świetnie oddano styl wypowiedzi postaci. Są przepiękne całostki, na przykład ta o babci, która psu opowiada swoje życie. Przeuroczy jest też fragment o przyszłym profesorze, który spał na waleta. Ale i scenki małżeńskie.
Przeszkadzały mi te sentencje na koniec akapitu. We wcześniejszych książkach Myśliwski unikał takich złotych myśli, a wyrażał to samo w inny sposób, równie czytelny. Teraz chciał chyba zawrzeć w książce całą mądrość o życiu. Sentencje sobie zapisałam, bo są niegłupie, ale moim zdaniem nie ozdabiają stylu książki.
W ogóle i w szczególe, uważam więc, że język książki i tak przewyższa wiele współczesnych powieści i jest znakomity, ale patrząc na całość dorobku pisarza, w mojej opinii, książka jest wtórna wymową do poprzedniej, rozliczeniowej powieści 'Ostatnie rozdanie'.