Opinia na temat książki Vardøger

Dawno, dawno temu, gdzieś w internecie przeczytałam opis "Vardogera". Jakoś mnie tak zaciekawił, że tkwił w moim kajeciku z tytułami, które kiedyś chciałabym przeczytać. I w końcu przeczytałam, i znów okazało się, że to co ciekawi w opisie, niekoniecznie musi przekładać się na treść.
Tytułowy Vardoger to jakiś tam byt, duch, postać utkana z magii. Czemu "jakiś tam"? Bo sama Autorka za wiele konkretów nie przekazuje, stąd do tej pory nie wiem kim tak naprawdę jest Vardoger. Szczątkowe informacje pojawiające się w powieści pochodzą od głównej bohaterki, kiedy ta sprawdza co na temat tajemniczego przybysza może powiedzieć globalna sieć.
Samo pojawienie się owego bytu, który przyjmuje ludzką postać, który dodatkowo twierdzi, że odtąd Sasza- główna bohaterka, będzie jego "domem" mnie wprawiło by w szok, osłupienie i najszybszą na świecie wizytę u psychiatry. A Sasza szybko dochodzi do siebie... I tu jest właśnie podstawowy błąd, którego nie lubię w takich książkach, bohater, który z tak nierealnym zjawiskiem "godzi się" bardzo szybko. Za szybko, i jest to po prostu mało realne, strasznie łatwowierne i zwyczajnie robi z czytelnika głupka.
Poza tym, nie spodziewałam się, że będę miała do czynienia z takim romansem. Nie żebym miała coś przeciwko romansom, bo bardzo je lubię, ale może gdybym wcześniej zdawała sobie z tego sprawę poczekała bym jeszcze z czytaniem "Vardogera".
Sam wątek romantyczny poprowadzony jest średnio, co nie zachęca. Nie jest to kwestia uczucia między bohaterami, ani tego, że ten romans jest paranormalny, ale raczej tego, że nic w sumie nie dzieje się w jakiejś kolejności, tylko od nienawiści do miłości z tą różnicą, że najpierw jest niechęć a potem nagle pożądanie. Może ja już jestem za stara na takie książki, niemniej jednak jestem lekko rozczarowana, bo liczyłam na fajny mroczny klimat, tajemnice i postacie które mnie zaskoczą, a nie wiem nawet kim jest Vardoger.