Wampy, wampiry...

Książka średnia. Główna bohaterka jest typową pustą nastolatką, którą rozpieszczali rodzice i tak naprawdę poza Marcy nie miała przyjaciół. Panicznie boi się głębszych uczuć, momentami zdobywa się na siłę, która w jej przypadku pochodzi znikąd i jest niewytłumaczalna.Mało wątków związanych z wampirami, jednak podoba mi się, że zostały stworzone na podstawowym wzorcu jakim jest Drakula (śpią w dzień, boją się czosnku), a nie de novo. Przykre jest to, że czasami po prostu ten wątek ginie i ma się wrażenie, że bohaterami są zwykli licealiści, którzy zostali porwani. Trudno się połapać kto jest po stronie Giny i jej szkolnych przyjaciół, a kto po stronie rady bo dodatkowo pojawiają się szpiedzy. Podsumowując: Książkę można przeczytać i się uśmiać, ale nie jest to rewelacja na jaką liczyłam.

Dno... Książka jest okropna. Nic mi się w niej nie podobało. Podeszłam do niej z optymizmem chociaż książki o wampirach już dawno mi przeszły. Książka nie była ani straszna, ani (jak w Zmierzchu) romantyczna. Historia blada, bez wyrazu. Taka książka bez polotu. Pustość głównej bohaterki jest tak denerwująca, że aż w oczy kuje.

Beznadziejna to za mało powiedziane. Miałam nadzieję, że będzie to coś innego. Wampirze przygody pokazane w sposób bardziej humorystyczny. Miałam nadzieję na dobrze spędzony czas, niestety mimo, iż opis z tyłu książki, może zachęcać, to nic więcej ciekawego w niej nie ma.

Szkoda czasu! Od samego początku miałam ochotę rzucić książkę w kąt