Opinia na temat książki Weź moją duszę

Wiele sobie obiecywałam po kolejnej części serii o sympatycznej prawniczce i cieszę się, że moje wymagania zostały w zupełności zaspokojone. Szkoda tylko, że chyba nigdy nie będę w stanie poradzić sobie z islandzkim nazwiskami, które -jak wiadomo - są bardzo specyficzne, ale to najmniejszy problem.

Historia zaczyna się mocnym akcentem pewnej okrutnej zbrodni sprzed 60 - ciu lat i wszystko wskazuje na to, że jej macki sięgają aż do czasów współczesnych, domagając się zadośćuczynienia za dokonane wtedy zło. Wydawałoby się, że dwa kolejne morderstwa popełnione w czasie rzeczywistym nie mają z tamtą tajemniczą zbrodnią nic wspólnego. Ale czy rzeczywiście? Jeśli nie, to kim lub czym jest płacz małego dziecka, dobiegający z okolicy w mglistą noc.....?

Nienawidzę czytać książek o krzywdach małych dzieci. Po prostu nienawidzę. Książkę czytało mi się świetnie, wciągnęła mnie jak fix od samego początku, ale motyw krzywdy dziecka zawsze okazuje się dla mnie być tym najbardziej miażdżącym. I tak było w tym przypadku - końcówka poruszyła mnie do łez...... 😥

A teraz, skoro apetyt czytelniczy został na dobre rozbujany, to biorę się za kolejną część, a Yrsa ląduje mnie na półce, jako jeden z ulubionych, skandynawskich autorów. Z pewnością zapamiętam to nazwisko....