Życie z zawadą

Początki, pomimo 600 stron, rokowały się optymistycznie. Starałam się czytać, nie nudzić się, i łudzić się, że a może jednak całkiem samego Zawady będzie więcej. Niestety. Nie polubiłam stylu pisania pani Milewskiej, jak dla mnie zbyt "kobieca" co śmiesznie brzmi w tym kontekście. Niestety Zawada nie miał czasu na pisanie książki a szkoda. Wolę męski punkt spojrzenia. Jak sam tytuł mówi: "Życie z Zawadą". I nie mniej nie więcej. Anna Milewska szczegółowo, nawet bardzo, opisuje bodajże całe swoje życie z osobami w nim towarzyszącymi.Dlatego lektura jest tak rozwlekła. Równolegle do spostrzeżeń autorki pojawiają się listy pisane od przyjaciół, ukochanych osób czy od samej Milewskiej. Dużo zdjęć. Dużo szczegółów. Dużo prawdy. Dużo emocji. A przeczytałam tylko 200 stron. Więcej nie dam rady ponieważ mnie interesuje sam Zawada. I tylko Zawada. Góry.I podróże. Pani Anna to osoba sympatyczna, zwiewna, marzycielska, znająca swoją wartość a brzydziej ujmując próżna - a za takimi osobami nie przepadam. Odnoszę wrażenie, że Milewska od początku swojej kariery i męża przygotowywała się z myślą o tym, że kiedyś wyda owoc jej,jego, ich życia. Ładny pamiętnik do którego można sięgnąć by coś z leksza sobie przypomnieć. Przeznaczony również dla fanów? małżeństwa Zawadów.