Władca Pierścieni recenzja

Pierwszy raz czytałam "Władcę Pierścieni" jeszcze przed powstaniem ekranizacji Petera Jacksona.
Teraz wróciłam do niej po latach, kupiłam jednotomowe, poprawione wydanie w tłumaczeniu Marii Skibniewskiej.
Książka, mimo, że liczy prawie 1300 stron nie jest niewygodna czy za ciężka podczas czytania.
Co do samej powieści, to napisano już o niej tak wiele, interpretowano na wszystkie możliwe strony, nawet wbrew intencjom autora wmawiano mu "co na pewno miał na myśli" podczas pisania.
Od siebie dorzucę, że nie jestem jakąś wielką czytelniczką fantasy czy fantastyki, choć przeczytałam już sporo książek z tego gatunku.
Ogólnie czytało mi się średnio, choć chyba lepiej niż w czasach wczesnej młodości.
Doceniam nowatorski pomysł, stworzony świat ze wszystkimi legendami, postaciami, gatunkami, językami, całą historią.
Natomiast literacko mnie nie porwała, niestety.
Tolkien był mistrzem spoilerowania samego siebie. Przykład? Wygrana Aragorna i spółki z korsarzami. Od razu wiemy, że na statkach wpływa Aragorn, a dopiero kilkadziesiąt stron dalej poznajemy z relaji, jak to zdobyli te statki. I takich rozwiązań fabularnych ze strony pisarza było więcej.
Kto zna książkę, film to pewnie mu to nie przeszkadza, ale jak ktoś ma pierwszy raz do czynienia z tą historią to jednak odbiera to napięcie i oczekiwanie na to "co się teraz wydarzy".
Nad chronologią też trzeba się chwilę skupić, bo autor "po bożemu" najpierw opisuje wątek jednego bohatera przez całą księgę (lub połowę), a później wraca do innych bohaterów i cofa się w czasie.
Teraz widzę, jaką ciężką robotę mieli scenarzyści, żeby to wszystko ogarnąć i przeplatać wątki.
Podobały mi się wątki z Samem, tak, z Samem - wg mnie najlepiej poprowadzona postać w całej książce. Najbardziej wciągający dla mnie rozdział: "Góra Przeznaczenia" - świetne, dynamiczne opisy.
Na pewno warto sięgnąć po "Władcę Pierścieni", ale kto spodziewa się szybkiej narracji współczesnej powieści może się poczuć zniechęcony już po pierwszych kilkudziesięciu stronach.