Recenzja książki Nocna tęcza

Uwielbiam takie opowieści.
Magiczne.
Piękne.
Wzruszające.
I rozdzierające serce na kawałki.

Dramat rodzinny, opowiedziany i widziany oczami prawie pięcioletniej dziewczynki i jej siostry. 
Czy aby na pewno?

Wymyślone światy, przebogata wyobraźnia, która staje się kołem ratunkowym w ucieczce przed rzeczywistością.


Jest lato na południu Francji. 
Pea i jej młodsza siostra, Margot, spędzają wolne dni na dworze i wymyślają różnorodne gry na łące za domem. Wydają się takie beztroskie...
Ale Pea ma za sobą spory bagaż dramatów, jak na jej pięć i pół roku. Jej ojciec zginął w wypadku, a matka straciła ostatnie dziecko. A teraz znowu jest w ciąży. Zaraz będzie rodzić.
Mamunia jest Angielką, odizolowany i bardzo samotną w tej małej, francuskiej wiosce, a wypadek i strata męża i dziecka powodują, że popada w ciężką depresję. Pea stara się jak może, aby pomóc Mamuni w obowiązkach domowych, żeby wywołać uśmiech na jej twarzy, taki, jak kiedyś, ale nic nie skutkuje...

Kiedy Pea spotyka Claude'a, mężczyznę z psem, który zdaje się kochać łąkę tak jak ona, wierzy, że ona i Margot znaleźli przyjaciela, a może nawet nowego tatę. Ale dlaczego wieśniacy patrzą na Claude podejrzliwie i jaki sekret kryje w jego dziwnym, pustym domu? 

Pięknie napisana, przenikliwa, wzruszająca i pełna niespodzianek powieść o niewinności, żalu, miłości, współczuciu oraz błogosławieństwach i niebezpieczeństwach wyobraźni i prawdy.

POLECAM BARDZO.