Okruchy lodu recenzja

W swej najnowszej powieści Patrycja Żurek przenosi nas to małej miejscowości na Podkarpaciu. Autorka w interesujący sposób przedstawia część mieszkańców wsi oraz Lauriego, mężczyznę który na stałe mieszka i pracuje w Finlandii, a teraz przyjeżdża w odwiedziny do ciotki. Spośród mieszkańców wsi, najciekawszą postacią jest Jarzębina, nazywana przez miejscową społeczność Jarzką. Kobieta jeszcze niedawno pracowała jako dziennikarka, lecz po powrocie do rodzinnej miejscowości skupia się na pomaganiu sąsiadom, chcąc tym samym odpokutować swoje grzechy z przeszłości.

On policjant na przymusowym urlopie, a ona była więźniarka, oboje naznaczeni ciężką przeszłością, nie mający oparcia u najbliższych. Czy będą potrafili cieszyć się zbliżającymi się świętami, skoro w ich głowach kotłują się myśli niekoniecznie napawające świąteczną radością?

Autorka nie bała się poruszenia ciężkich tematów w tej zimowej powieści i zrobiła to w niezwykle przystępny sposób. „Okruchy lodu” to nie jest typowa świąteczna historia, choć nie można jej odmówić zimowego klimatu. Mieszkańcy pewnej podkarpackiej wsi mierzą się nie tylko z mrozem, ale i z problemami osobistymi czy niefortunnymi decyzjami, a część z nich nie ma głowy do organizowania wigilijnej wieczerzy. I kto wie, czy przez te realne kłopoty w części domostw, święta w ogóle dojdą do skutku.

To przepełniona bólem i smutkiem opowieść o cierpieniu dzieci, o kobietach napiętnowanych, krzywdzonych przez mężczyzn, którzy powinni być ich największych oparciem. O kobietach, które nie potrafią powiedzieć „dość”, nie potrafią odejść od swoich mężów-katów, bo przecież przysięgały im przed Bogiem. Na szczęście nie brakuje też tych przyjemniejszych momentów, jakimi są zwykła sąsiedzka przyjaźń, solidarność mieszkańców wsi, chęć niesienia pomocy czy wsparcia drugiej osobie.

„Okruchy lodu” to bardzo wartościowa i poruszająca opowieść o drugich szansach oraz radzeniu sobie z przeszłością, gdzie problemy życia codziennego nawarstwiają się i powodują, że ludzie stają się spragnieni ciepła i bliskości, które będą potrafiły rozmrozić powstały w ich sercach lód. A kiedy jest najlepszy czas na okazywanie czułości, wsparcia i miłości, jeśli nie w okresie świąt Bożego Narodzenia? Ta powieść daje nadzieję na to, że po każdej zimie, nawet tej najmroźniejszej i najbardziej bezlitosnej, przychodzi wiosna zapowiadająca nowe, lepsze, cieplejsze dni.