Andrés Iniesta. Artysta futbolu recenzja

Książka omawia karierę Andresa Iniesty, trochę dziś zapomnianego piłkarza, a był to przecież jeden z największych futbolistów ostatnich dziesięcioleci: zdobywca kilku pucharów Europy z FC Barcelona, mistrz świata i mistrz Europy. Można go nazwać piłkarzem spełnionym. Kto go oglądał, to wie, iż był to pomocnik mający swój styl, grający elegancko, inteligentnie, z bajeczną techniką, a jego prostopadłe podania do napastników to był prawdziwy cymes, palce lizać!

W książce omówiona jest cała kariera Iniesty począwszy od nauki w sławnej szkółce FC Barcelony La Masia aż do stałego miejsca w pierwszej drużynie Barcelony i reprezentacji Hiszpanii. Sporo mówią o Inieście jego koledzy z boiska i trenerzy. Mamy też dużo pięknych zdjęć.

Może najciekawsze są początki kariery bohatera książki, w wieku 12 lat trafił do La Masii, i było to dla niego najgorsze doświadczenie życiowe, bo bardzo był związany z rodziną. I tu pojawił się dylemat, czy rzucić szkółkę i wrócić do rodziny czy zacisnąć zęby i wytrzymać, na szczęście wytrzymał i zrobił wielką karierę, ale ilu mu podobnych z La Masii kariery nie zrobiło i złamało sobie życie... O tym oczywiście książka nie mówi, a szkoda, bo to ciekawy i ważny temat. Jedynie ojciec piłkarza napomyka, że tak naprawdę jego syn wygrał los na loterii, bo jego życie mogłoby się potoczyć zupełnie inaczej.

Ciepłe słowa poświęca Iniesta najważniejszym trenerom w swoim życiu: Frankowi Riijkardowi, Pepowi Guardioli czy Vincente del Bosque. Każdemu z nich jest nawet poświęcony osobny rozdział.

Niestety później książka zaczyna okropnie ociekać lukrem. Wszyscy znajomi i przyjaciele Iniesty chwalą go bez umiaru, mówią, jakim to jest wspaniałym graczem i człowiekiem, jak nigdy nie sprawiał kłopotów, wszystko tam słodkie i piękne aż do mdłości. Bardzo trudno się to czyta i, prawdę mówiąc, dociągnąłem do końca biografii z dużym trudem.

To jest w ogóle problem wielu biografii piłkarzy, są albo zbyt uładzone i unikające wszelkich konfliktów, albo otwarcie skandaliczne (vide 'Spalony' Iwana). Opowieść o Inieście zdecydowanie należy do pierwszej grupy.

Tak, że wrażenia z lektury mam mieszane.