Gmaszysko recenzja

Opuszczona przez uczniów elbląska podstawówka staje się miejscem zdalnych lekcji prowadzonych przez nauczycieli w czasach pandemii covid 19. Jedna z młodszych nauczycielek Diana próbuje jednak żyć cieniem dawnego życia, prowadząc zajęcia jak dotąd ze swojej klasy. Jednak kobieta od początku wyczuwa, że coś jest nie tak w zamkniętym gmachu szkoły. Jakieś uczucie z tyłu głowy nie pozwala jej na swobodne zachowanie, ponieważ ciągle czuję się obserwowana. Dodatkowo nienaturalna cisza, tajemniczy zaciek na suficie i trzecie piętro, przez które prześwituje cień dawnego szpitala... To wszystko sprawia, że placówka staje się niezbyt przyjaznym miejscem dla kobiety. Jednak wszystko zmienia się, gdy trafia ona do starego archiwum, gdzie odnajduje akta pacjentów dawnego szpitala i zaczyna łączyć poszczególne sprawy...

Czy nasza bohaterka zaczyna tracić zmysły?
I co ma z tym wspólnego jej były uczeń Paweł?

***

Szczerze mówiąc, długo zastanawiałam się, co napisać o tej książce. Przyznam, że spodziewałam się czegoś zupełnie innego — mocniejszego, co wbije mnie w fotel. Jednak rozczarowałam się już po kilkunastu stronach. Zacznijmy jednak od początku. "Gmaszysko" jest to powieść wielowątkowa, ale wątki te nie są ze sobą powiązane, aż do ostatnich kart książki, gdzie wszystko się wyjaśnia. Muszę wspomnieć też o tym, że podczas lektury bardzo drażniła mnie ilość opisów i przemyśleń bohaterki — gdyby usunięto większość z nich, można by było sprawniej przebrnąć przez całą akcję. Zaintrygował mnie jednak wątek eksperymentów w dawnym szpitalu/szkole, który umiejętnie rozwinięty nadałby książce nie lada smaczku. Plusem jest to, że książka napisana jest prostym językiem, bez żadnych udziwnień. Ogólnie myślę, że książka ta ma w sobie ukryty potencjał, jednak autorka za bardzo skupiła się na różnorodnych opisach, zbyt mało rozwijając poboczne wątki. Niestety jest to jedna z tych powieści, które przeczytałam i tyle. Nie zaciekawiła mnie na dłużej, nie wciągnęła ani nic z tych rzeczy. A szkoda...

Podsumowując - "Gmaszysko" nie jest książką, którą wam polecę. Nie chodzi nawet o to, że według mnie nie jest to thriller, a powieść obyczajowa z elementami fantastycznymi, jak np. duchy. Czytając ją, myślałam o tym, ile jeszcze stron do końca, choć muszę przyznać, że koniec mnie trochę zaskoczył.
Myślę jednak, że, tak jak pisałam wcześniej — książka ma nie wykorzystany potencjał, a umiejętnie rozwinięte wątki zrobiłyby swoją robotę i z czystym sumieniem mogłabym nazwać ją niezłym thrillerem :)