Bogusław Sujkowski

Leśnik, oficer Wojska Polskiego i autor powieści historycznych przeznaczonych głównie dla młodzieży.
3 września 1939 r. wstąpił ochotniczo do wojska i jako oficer rezerwy walczył w obronie Gdyni i wybrzeża w Morskiej Brygadzie Obrony Narodowej. W dniu 19 września 1939 r. jego jednostka na Oksywiu poddała się i został wzięty do niemieckiej niewoli. Przebywał w obozach jenieckich dla polskich oficerów do początku lutego 1945 r.[1]

Po powrocie do kraju zgłosił się do służby w Administracji Lasów Państwowych. Jego pierwszym zadaniem była organizacja Nadleśnictwa Szubin. W skład nowo utworzonego nadleśnictwa wchodziły głównie lasy prywatne, przejęte po wojnie na rzecz Skarbu Państwa. Organizację nadleśnictwa wykonał w trudnych warunkach powojennych. 6 lipca 1946 r. został powołany na stanowisko inspektora obwodowego Lasów Państwowych, pełniąc do końca października również obowiązki nadleśniczego. W 1948 roku objął to samo stanowisko w Nadleśnictwie Bydgoszcz, a od 1951 r. do śmierci kierował Nadleśnictwem Jachcice.
Debiutował literacko w 1930 r. powieścią Może już jutro; w okresie międzywojennym wydał też Garść wspomnień piechura (1935). Autor ponad 20 popularnych powieści historycznych publikowanych w okresie powojennym. W twórczości swej sięgał po szeroko pojętą tematykę z dziejów rodzimych (od czasów piastowskich) oraz z historii powszechnej: od starożytności klasycznej (Miasto przebudzone) poprzez średniowiecze (Dwa zakony) aż po czasy nowożytne (Cena wielkości), przy szczególnym zainteresowaniu epizodami zagłady cywilizacji indiańskich przez konkwistadorów (Nie bogowie, Dziewice słońca).