Friedrich Wilhelm Joseph von Schelling

Niemiecki filozof, trzeci wybitny reprezentant klasycznego idealizmu niemieckiego, inicjator romantyzmu.

Fichte, Schelling i Hegel współtworzą wywodzącą się od Kanta tradycję klasycznego idealizmu niemieckiego. Mimo pozycji klasyków jaką powszechnie im się przypisuje, jest sporne, czy tworzą jednolitą sekwencję rozwojową: za sprawą Hegla, który potraktował filozofię Schellinga jako etap przejściowy między filozofią Fichtego a swoją, Schelling był lekceważony już przez swoich współczesnych. Jego autonomiczną wartość i oryginalność odkryto ponownie dopiero w XX w., gdy wywarł szeroki wpływ na filozofię egzystencji – już Søren Kierkegaard był słuchaczem jego późnych wykładów, którymi w XX wieku inspirowali się Jaspers Martin Heidegger, Bultmann, Bierdiajew, Marcel, Paul Tillich, Jankékévitch.

Schelling był przez złośliwych nazywany „Proteuszem” z racji wielokrotnych zmian poglądów filozoficznych. W czasach, kiedy filozof musiał wypracować syntetyczny system, zmiana poglądów uważana była za przejaw oportunizmu. Wypracował wiele systemów, żaden z nich nie był jednak w pełni skończony. Paradoksalnie, to właśnie ta niesystematyczność świadczy o romantyzmie i idealizmie filozofa. Zarazem jednak uniemożliwiła mu stworzenie własnej szkoły filozoficznej i skazała go na osamotnienie.