Jerzy Dzik

Polski paleontolog, ewolucjonista, profesor i dyrektor Instytutu Paleobiologii Polskiej Akademii Nauk, profesor Uniwersytetu Warszawskiego, członek rzeczywisty Polskiej Akademii Nauk.

Absolwent biologii Uniwersytetu Warszawskiego z 1973. Uczestnik, a od 1997 kierownik wypraw badawczych na Antarktydę (1975–1976), nad dolną Lenę (1987), w góry Karatau w Kazachstanie (1994 i 2006), Chin (1995), północnej Rosji (1997), Jakucji (2001). Z wyjątkiem biologicznej ekspedycji antarktycznej, wszystkie pozostałe poświęcone były badaniom paleontologicznym, przede wszystkim skamieniałości pierwszych zwierząt tkankowych z Ediakaru i eksplozji kambryjskiej oraz kręgowcom jury.

Autor m.in. kilkakrotnie wznawianego podręcznika paleontologii. Kierownik zespołu, który w Krasiejowie odkrył i przebadał cmentarzysko wielkich płazów i gadów triasowych, w tym najstarszych pradinozaurów na świecie. W 2006 zespół pod kierownictwem profesora rozpoczął wykopaliska w Lisowicach, zakończone odkryciem w 2008 archozaura (nazwanego później Smok wawelski) oraz dicynodonta.

Podstawowym przedmiotem badań profesora są zespoły fauny przełomu prekambru i kambru. Sformułował szereg hipotez o pokrewieństwach fauny ediakarańskiej z późniejszymi taksonami fauny i o środowisku w jakim żyła fauna ediakarańska. Dokonał nowych rekonstrukcji ważnych w stratygrafii konodontów, przedstawił monograficzne opracowanie ewolucji łodzikowców i proponował przynależność hyolitów do mięczaków.

W 2003 odznaczony Złotym Krzyżem Zasługi.