Julian Ejsmond

Polski poeta, bajkopisarz, tłumacz literatury, porucznik Wojska Polskiego, odznaczony Krzyżem Walecznych.
Był synem malarza Franciszka Teodora Ejsmonda i Marii Wieniawskiej, córki literata Juliana Wieniawskiego. Studiował filologię polską na UJ w Krakowie i UW.
Jako ochotnik wstąpił do Wojska Polskiego. Studiował w sławnej szkole oficerskiej w Saint-Cyr, którą ukończył i został zatwierdzony w stopniu podporucznika.
Był zagorzałym myśliwym, redagował pisma łowieckie, wydawał kalendarze myśliwskie. W 1929 został wiceprezesem LOP.
Pracował jako urzędnik, równolegle rozwijając swą twórczość literacką i edytorską.
Pierwsze wiersze zaczął publikować w 1907. Pierwszy tomik poezji wydał w 1909. Jego twórczość była zróżnicowana gatunkowo, pisywał: wiersze miłosne, ballady, romanse, liryki, felietony, satyry, bajki, opowiadania.

Zasłużył się także jako tłumacz pisanych w łacinie utworów Kochanowskiego, Sarbiewskiego, Propercjusza, Owidiusza, Petroniusza. Tłumaczył także teksty dla czasopisma „Skamander” (należał do grupy pisarzy luźno związanych z czasopismem).

Od jego nazwiska pochodzi nazwa Zakręt Ejsmonda (1359 m n.p.m.) na drodze z Palenicy Białczańskiej do Morskiego Oka w Tatrach, gdzie poeta odniósł śmiertelne obrażenia w wypadku samochodowym w 1930 r.