Juliusz Kleiner

Juliusz Kleiner – polski historyk literatury polskiej.

Pochodził ze spolonizowanej rodziny inżyniera kolejowego Hermana. Ukończył gimnazjum we Lwowie, następnie studiował polonistykę, germanistykę i filozofię na Uniwersytecie Lwowskim. Pomiędzy 1905 a 1908 był stypendystą Ossolineum. W 1908 uzyskał doktorat z polonistyki i germanistyki i rozpoczął pracę w szkolnictwie średnim. W latach 1910–1911 studiował w Niemczech i Francji. Pracował jako zastępca nauczyciela w C. K. Gimnazjum VII we Lwowie, po czym jesienią 1909 został mianowany nauczycielem rzeczywistym w C. K. VI Gimnazjum we Lwowie. W 1912 habilitował się na Uniwersytecie Lwowskim. W latach 1916–1920 był profesorem Uniwersytetu Warszawskiego, a od 1920 Uniwersytetu Jana Kazimierza we Lwowie, gdzie kierował Oddziałem Filologii Polskiej Nowszej Zakładu Filologii Polskiej. Od 1919 był członkiem PAU, od 1933 Polskiej Akademii Literatury, od 1952 członkiem rzeczywistym PAN. W czasie okupacji radzieckiej Lwowa (1939–1941) był zatrudniony na lwowskim Uniwersytecie, który wówczas nosił okupacyjną nazwę im. Iwana Franki, broniąc zajęć po polsku. 17 września 1940 roku wstąpił do Związku Radzieckich Pisarzy Ukrainy. W czasie okupacji niemieckiej (1941–1944) ukrywał się jako Jan Zalutyński na Lubelszczyźnie – Stefania Skwarczyńska, uratowana przezeń z Kazachstanu, umieściła go u rodzin Fudakowskich, Teleżyńskich i Żółtowskich (Krasnobród, Wilkołaz, Milejów). Po wojnie zamieszkał w Lublinie. W latach 1944–1947 był tam profesorem KUL, zaś w 1947 przeniósł się do Krakowa, gdzie był profesorem Uniwersytetu Jagiellońskiego.
W Krakowie mieszkał do śmierci.