Łukasz Wachowski

“Ko­ściel­ny zlu­stro­wał ją z góry na dół, a jego wzrok za­trzy­mał się na pier­siach, które uwy­dat­nia­ła ob­ci­sła, biała bluz­ka w de­kol­tem w kształ­cie li­te­ry V. Do­strze­gł­szy to Pod­gaj­na, rzu­ci­ła: – Oczy to ja mam tro­chę wyżej, panie…”

“Pod­gaj­na, nie wy­po­wia­da­jąc ani słowa, zdo­mi­no­wa­ła umysł bę­dą­ce­go przed sześć­dzie­siąt­ką po­li­cjan­ta.”

“Ko­bie­ta za­czę­ła pła­kać i znów wy­zy­wać, że ja­kieś skur­wy­sy­ny zro­bi­ły tyle złego, że ksiądz jak dia­ment, złego słowa o nim nie można po­wie­dzieć. Taka tra­ge­dia… Czego nie do­po­wie­dzia­ła, to do­ma­cha­ła rę­ko­ma.”