Paisjusz Hagioryta

Błogosławiony Starzec Paisjusz (świeckie nazwisko Arseniusz Eznepidis) urodził się 25 lipca 1924 roku (starego stylu) we wsi Farasy w Kapadocji (Azja Mniejsza). Podczas wymiany ludności (wymiana ludności w roku 1924, w trakcie której Grecy z Azji Mniejszej przenieśli się do Grecji, a mieszkający w Grecji Turcy – do Turcji) został jako niemowlę przywieziony do Grecji. Już od dzieciństwa Arseniusz żył jak asceta. Znajdował upodobanie w lekturze żywotów świętych, gorliwie, z niezwykłą pilnością i zdumiewającą bezkompromisowością starając się naśladować ich trud ascetyczny. Oddawał się nieustannej modlitwie i równocześnie starał się rozwinąć w sobie miłość i pokorę. W wieku młodzieńczym przyszły Starzec wyuczył się rzemiosła ciesielskiego, pragnąc być pod tym względem podobnym do Chrystusa. Kiedy w Grecji zaczęła się wojna domowa (1944-1948),Arseniusz Eznepidis został powołany do armii czynnej, zdobył wojskową specjalność radiotelegrafisty i przez trzy i pół roku służył Ojczyźnie. W wojsku kontynuował życie ascetyczne, wyróżniał się odwagą, ofiarnością, wysoką moralnością chrześcijańską i wielostronnymi uzdolnieniami. Spłaciwszy dług Ojczyźnie, Arseniusz wkroczył na drogę życia monastycznego – tę drogę, do której dążył od dzieciństwa. Jeszcze jako człowiek świecki nieraz przeżywał pobożne doświadczenia życia w Chrystusie. Ojciec Paisjusz doskonalił się duchowo na Świętej Górze Atos, w monasterze Stomion w Konicy i na Synaju. Żył w odosobnieniu, całkowicie powierzywszy się Bogu, który następnie okazał go i oddał ludziom. Wielu ludzi przychodziło do Starca, znajdując kierownictwo i pociechę, lekarstwo i spokój dla swoich zmęczonych dusz. Całymi dniami bez ustanku Starzec Paisjusz ze Świętej Góry przynosił ludziom ulgę w ich bólu, roztaczając wokół siebie boskie pocieszenie. 12 lipca 1994 roku oddał duszę Panu. Miejscem jego śmierci był monaster Św. Jana Teologa, położony w pobliżu wsi Suroti nieopodal Salonik. T