Pierre Benoit

Francuski powieściopisarz, członek Akademii Francuskiej.
Pierwszy utwór prozatorski – powieść Kœnigsmark wydał w 1918 roku[3]. Będąca sukcesem literackim pisarza, proponowana była nawet do Nagrody Goncourtóe, której jednak nie przyznano. Za to oparta na reminiscencjach północnoafrykańskich i wydana w roku następnym Atlantyda, która zyskała ogromną popularność, natychmiast zjednała autorowi nagrodę Akademii Francuskiej („Grand Prix du roman de l'Académie française”). Najbardziej znana spośród całej twórczości Benoit, w latach 1921–1992 była sześciokrotnie przenoszona na ekran.
Sukces ten otworzył pisarzowi drogę do wydawców i masowego czytelnika. W latach następnych Benoit z regularnością maszyny pisał przeciętnie jedną powieść co roku, w ciągu lat czterdziestu publikując ich 40. Główny wątek stanowi w nich zawsze dramat miłosny. Wybierając na bohaterki postacie kobiece o imionach tradycyjnie zaczynających się literą A (Aurora, Antinea, Agar, Albertyna, Aksela, Allegria, Adlona, Antiopa itd.), stworzył swoisty typ niepokojącej heroiny („amazonki-bachantki”), wywierającej magnetyczny wpływ na mężczyzn, których ostatecznie przywodzi do zbrodni bądź do zguby. Akcję umieszczał często w scenerii krain egzotycznych (na ogół w miejscach, które odwiedził w trakcie swych licznych podróży), fascynujących obcością i pobudzających wyobraźnię czytelnika, jak saharyjska Algieria (Atlantyda), Syria (Władczyni Libanu) i Palestyna (Studnia Jakuba), zachodnie wybrzeże Irlandii (Droga Obrzymów), prerie amerykańskie (Słone jezioro), kambodżańskie Angkor (Trędowaty król) czy nawet Nowe Hybrydy (Erromango).
Jego beletrystyczny dorobek obejmuje blisko 50 utworów. O ich popularności świadczyły nadzwyczaj wysokie nakłady poszczególnych tytułów książek, które najczęściej ukazywały się w tanich, łatwo dostępnych wydaniach kieszonkowych (livre de poche). Poza Atlantydą sfilmowano jeszcze co najmniej 8 jego powieści. Dodatkowo wszystkie jego utwory wydał pośmiertnie w ozdobnej 7-tomowej edycji dożywotni paryski wydawca pisarza – Albin Michel.