Teresa Prażmowska

Teresa Prażmowska, z domu Wysocka, secundo voto Wołowska, ps. T. P., Te. Pa., Tepa, Wacław Weresz, – polska pisarka, tłumaczka, działaczka społeczna i oświatowa.

Urodziła się w 1842 roku we wsi Czortowice (woj. lubelskie) w rodzinie ziemiańskiej, jako córka Stanisława Wysockiego i Tekli z Wereszczyńskich. Jej ojciec był ziemianinem i majorem 2 pułku ułanów.

W 1860 roku wyszła za lekarza i ziemianina Franciszka Prażmowskiego. Po śmierci męża przeniosła się do Warszawy, gdzie pracowała na pensjach jako nauczycielka literatury. W 1869 roku wyszła za mąż za Franciszka Wołowskiego (ciotecznego brata Celiny Mickiewiczowej). Zamieszkała w Lublinie, następnie powróciła do Warszawy, gdzie współpracowała z czasopismami, do których pisała utwory, przekłady, sprawozdania i recenzje literatury angielskiej i francuskiej. Miała stałe rubryki w „Kłosach” i „Życiu”, jej utwory ukazywały się m.in.: w Kronice Rodzinnej (tu w roku 1868 ukazała się jej debiutancka powieść „Tajemnice życia”), Kurierze Warszawskim, Biesiadzie Literackiej, Wieczorach Rodzinnych, Kurierze Codziennym, Tygodniku Ilustrowanym, Bluszczu.

Przekładała utwory wybitnych współczesnych twórców, m.in.: Honore Balzaca, Victora Hugo, Rudyarda Kiplinga, Marka Twaina.
Prowadziła działalność społeczno-oświatową, pedagogiczną i patriotyczną. Pracowała jako nauczycielka na żeńskich pensjach. Była członkiem tajnego Kobiecego Koła Oświaty Ludowej, Ligi Polskiej (Narodowej), Koła Kobiet Korony i Litwy. W 1906 roku w imieniu Koła Kobiet Polskich z Warszawy złożyła na ręce posła do I Dumy ks. Jana Gralewskiego, deklarację w sprawie przyznania równych praw kobietom. Była współzałożycielką i prezesem Towarzystwa Opieki nad Dziećmi.

W 1893 roku za prowadzoną działalność patriotyczną i narodową została wydalona z Królestwa Polskiego. Wyjechała do Odessy, gdzie została zatrzymana i zesłana do Archangielska na pięć lat. Do kraju wróciła w 1900 roku. Zmarła w Warszawie 5 marca 1912 roku, spoczywa na Powązkach.