Za progiem grobu recenzja

Autor: Andrzej Ziemiański
Wydawnictwo: Fabryka Słów
Rok wydania: 2012

Zachęcona nazwiskiem autora oraz pozytywnymi recenzjami nabyłam książkę „Za progiem grobu” i niestety okazało się to stratą pieniędzy. Książka nie wciąga, żaden z jej elementów nie okazał się interesujący: ani fabuła (oklepana) ani akcja (brak), ani bohaterowie (żenada). Zastanawiam się skąd się wzięła taka ilość pozytywnych recenzji. Ja cenię sobie twórczość Pana Ziemiańskiego, ale niestety, ta książka jest po prostu nudna. Ale żeby nie być gołosłowną, w skrócie o powieści.
Andrzejewski to wolny strzelec- detektyw, z tych co to jak diabeł nie może to Andrzejewskiego pośle. Ma odnaleźć chłopaka z dobrego domu, który uciekł, wcześniej czyszcząc konto bogatej matki z pokaźnej kwoty. Z pomocą policjanta, dorabiającego na boku, chłopak zostaje odnaleziony w noclegowni dla bezdomnych, ale matka chce koniecznie wiedzieć, dlaczego służby państwowe nie poradziły sobie ze śledztwem i zleca kolejne zadanie. Jego wykonawcą jest oczywiście niezawodny Andrzejewski.
Do sprawy włączona zostaje również doktor Beata Bader – psycholog, która służyła w Afganistanie.
Kontynuując śledztwo nasi bohaterowie odkrywają, że w mieście giną bezdomni, porywani przez Czarną Damę, po czym znikają bez śladu. Jednocześnie nieznani sprawcy czyszczą konta bankowe wpływowych ludzi. Obie sprawy nie mają na pozór z sobą wiele wspólnego. Czy jednak na pewno?
Książka jest z pewnością sprawnie napisana i to wszystko, co mogę o niej pozytywnego powiedzieć. Akcja jest przewidywalna, toczy się jednostajnym rytmem, bez elementów zaskoczenia czy ciekawych zwrotów akcji. Nie czuje się napięcia, towarzyszącego śledztwu, atmosfery, klimatu, po prostu przeskakuje się z kartki na kartkę i tyle.
Do tego niezmiernie irytująca jest postać pani psycholog, którą Ziemiański stworzył jako odpowiedź na erotyczne fantazje większość mężczyzn. Lekarka jest bardzo atrakcyjną kobietą, ubierającą nieodmienne kuso i seksownie, silną, mającą opanowane sztuki walki, a jednocześnie uzależnioną od męża, do którego co klika minut wysyła wiadomości z informacją, co robi, z kim i co myśli. Beata akceptuje to i lubi kary cielesne stosowane przez męża, gdy zrobi coś, co jemu się nie spodoba. Kręci ją zabawa w dominację. Na każdej prawie kartce książki śledzimy dialogi między lekarką a Andrzejewskim o tym czy wygodne jest noszenie pasa cnoty (który notabene pani psycholog nosi pod kusą sukieneczką), jak to jest dostawać lanie i czy nie trzeba jej posmarować niektórych części ciała, po razach jakie dostała od męża. Żenada! Gdyby wątek ten był ujęty w konwencji humorystycznej, to może byłoby inaczej, ale Ziemiański zaserwował danie, po którym mam niestrawność. Jednym słowem nie polecam.