Pożyczona miłość recenzja

Nie jestem wielką fanką romansów, a właśnie za zwyczajne romansidło podejrzewałam Bridget Asher po zobaczeniu tytułu (i okładki) tej książki. Szczerze mówiąc, pewnie nigdy nie sięgnęłabym po „Pożyczoną miłość”, gdyby nie to, że dostałam ją w prezencie i jako typowy mól książkowy nie mogłam się oprzeć stojącej na półce, nieprzeczytanej książce. Trochę to nieładnie z mojej strony, bowiem jak powszechnie wiadomo nie ocenia się książki po okładce, ale czyż okładka nie powinna być wizytówką książki? W tym przypadku okładka i treść nijak mają się do siebie.
Gwen- młoda mężatka przypadkiem spotyka swoją miłość z czasów studenckich- Elliota Hulla. Niesamowity splot wydarzeń sprawia, że nasza bohaterka postanawia przez jakiś czas udawać małżonkę byłego kochanka (do czego gorąco zachęca ją jej prawdziwy mąż). Brzmi jak lekka komedia pomyłek? Nic z tego- Gwen wkrótce przekonuje się, że jej dotychczasowe życie nie jest spełnieniem jej marzeń. Do tego dochodzi przykre dzieciństwo bez matki, zdrada i śmiertelna choroba.
Bridget Asher ma lekkie pióro, dzięki czemu jej powieść czyta się dość szybko. Obiecujący, nieco intrygujący wstęp sugeruje lekką, nieskomplikowaną opowiastkę, jednak to tylko pozory- dalsza część utrzymana jest już w innej tonacji. I to chyba na tyle, jeśli chodzi o plusy.
Od początku Bridget mówi niemal wyłącznie o swojej matce, jedna jej przyjaciółka o tym, że ma dość facetów, a druga, że ma męża głupka. Niezmiernie drażni to przypisanie bohaterom określonych tematów, które wciąż drążą. Przypomina mi to znajomą, która wiecznie mówi „Boże, spójrz, ale jestem gruba”, pytasz która godzina, a ona: „och, mój tłuszcz przesłania ci zegar? No tak, jestem taka gruba…” i tak w kółko. Ile można? Kolejnym słabym punktem jest natężenie trudnych tematów. Na dwustu siedemdziesięciu stronach Asher omawia wpływ dzieciństwa bez matki na młodą kobietę, relacje samotnego ojca z córką, brak spełnienia w małżeństwie, zmagania ze śmiertelną chorobą, zdradę i jeszcze kilka. Nie jest błędem poruszanie trudnych tematów, ale czy można dobrze rozwinąć tak zagęszczone wątki nie czyniąc ich błahymi?
Konkurs na najbardziej irytującego bohatera „Pożyczonej miłości” wgrywa mąż Gwen- Peter zachowuje się jak rozpieszczony nastolatek, jest zapatrzony w siebie i na pewno nie wie co to empatia i prawdziwa miłość. Swoją drogą, Gwen chyba też nie. Gwen i Elliot na pewno nie stanowią przykładu dojrzałej miłości. Na studiach mieli burzliwy, aż trzytygodniowy (tak, tak 3 tygodniowy) romans, który po latach sprawia, że po spędzonym wspólnie tygodniu Gwen odchodzi od męża. Nie wiem jak inne kobiety, ale jeśli tak właśnie wygląda prawdziwa, głęboka miłość, to ja podziękuję...
Pomysł na „Pożyczoną miłość” był całkiem niezły, ale coś tu chyba nie wypaliło. Powieść, wbrew rekomendacji Emily Griffin, nie olśniewa i z pewnością nie jest jedną z tych, które zapadają w pamięć. Ot, książka do popołudniowej herbatki.