Harosław Jaszek - polscy autorzy dla nakanapie.pl

Po pierwsze:
Imię i nazwisko?
Stan cywilny?
Jakiego koloru jest teraz niebo nad nami?

A tak bardziej poważnie, to, czy napisana książka była jednorazowym wybuchem powojskowych emocji czy możemy liczyć na coś więcej?

Dziękuję Przemkowi za zaproszenie i pozdrawiam wszystkich Kanapowiczów. Pułkownik "Wypadł" narzucił mi pewne ograniczenia, ale postaram się być jak najmniej tajemniczy.

Pani Patrycjo, napisała Pani zabawną recenzję 'Nierozpętania' (dziękuję raz jeszcze :)), przy okazji której już się właściwie poznaliśmy. „Harosław Jaszek” to pseudonim, któremu zamierzam być wierny, a niebo nad nami jest teraz pięknie granatowe.
Co do wybuchów, kolejna książka weszła dopiero we wstępną fazę pierwszego etapu początkowego okresu inicjalizacji ;). Będzie podobna w klimacie do ‘Jnnr’, choć osadzona w innej rzeczywistości.

Miło mi :-) ...hm, trochę tajemnicy zostało już odsłonięte, a że wierność należy szanować, nie będę drążyła tego tematu :-) ...czas jakiś;P....przepraszam od razu mi się tak pomyślało - niestety babska natura - ale tak tylko jeszcze jedno pytanie: czy pseudonim powstał pod tytuł książki czy w związku z autorem przygód Szwejka, a może inne były zamysły?

a propos nieba ... przynajmniej wiemy, że nie jest Pan w Australii albo w Stanach ;-)

...lubię Pana humor, więc cierpliwie czekam na drugą książkę :-)
pozdrawiam

Pani Patrycjo, wybierając „Harosława Jaszka” uznałem, że dobrze wpisuje się w wybraną konwencję (humor wynikający ze zmagań jednostki z absurdem). Nie porównuję się oczywiście, broń Boże, z twórcą Szwejka – chciałem po prostu zaznaczyć już na okładce o czym (i jaka) jest ta książka, by ustrzec przed nieopatrznym sięgnięciem po nią Czytelników gustujących w innych odmianach fikcji (fantasy, horror, romans…) ;).
Norman Davies pisze we wstępie do „Zaginionych królestw”: „Odkąd pamiętam, zawsze wielkie wrażenie robiła na mnie rozbieżność między pozorami a rzeczywistością”. Podzielam tę fascynację, choć nie potrafię pisać tak poważnie jak profesor Davies. Moja następna książka będzie więc, siłą rzeczy, również „jaszkowa” ;), tym razem jednak nie o wojskowej rzeczywistości. Mam nadzieję, że spełni Pani oczekiwania :).

Harosławie, a jakie są Twoje ulubione książki i pisarze?

Przemku, mogę być niespójny w swojej odpowiedzi, bo jakiś czas temu straciłem dostęp do swojego „nakanapowego” profilu i nie pamiętam dokładnie, jakie książki zaznaczyłem tam jako ulubione ;). Z pewnością mamy co najmniej jedną wspólną ulubioną powieść: (cóż za zaskoczenie! ;)) „Paragraf 22”. W zamierzchłych czasach duże wrażenie zrobiła na mnie „Gra w klasy”, nieco później - „Lot nad kukułczym gniazdem” czy „Kronika ptaka nakręcacza”. Nie tak dawno dałem się zafascynować – jak wielu innych czytelników – trylogii Millennium (oczywiście przede wszystkim ze względu na postać Lisbeth). Podobało mi się także kilka książek przeczytanych ostatnio (choć to już nie fascynacje): „Zrób sobie raj”, „Jak nie zostałem saksofonistą” czy „Piękna ZŁAlicja” (po tej ostatniej oczekiwałem jednak ciut więcej).

Zapomniałem o Wierze... Wierze Gran ;). Także dobra.

Tak, "Paragraf 22" to wspólna pozycja na naszych ulubionych listach :-) ale jego kontynuacja już nie była tak dobra.

A czy upodobałeś sobie jakiś gatunek książek?

Zgadzam się z Tobą: kontynuacja się panu Hellerowi nie bardzo udała. Cóż, nikt z nas nie jest nieomylny.

Od czasów szkolnych i lektury "Potopu" jestem niewolnikiem realizmu. Niemagicznego ;). Choć zdarzają mi się odstępstwa. W rodzaju "Stu lat samotności" ;).

Z tym granatowym niebem to jakoś natrętnie skojarzyło mi się "niebo gwiaździste nade mną, prawo moralne we mnie", ale to taka mała dygresja. Pierwsze "czytanie" było błyskawiczne, teraz czytam ponownie i smakuje ( fragmentami jak narkoman na głodzie dozuje ja sobie po działce). Jestem fanka M.A.S.H. wiec musiałam ja mieć po takich opisach tę ksiązkę, chociaż wole zdecydowanie serial.
Śmiem twierdzić, że ta książka posiada jedna dużą wadę.... jest zdecydowanie za krótka. Są książki które chciało by się smakować bez końca, a połyka w całości, to jest złośliwe ze strony autora.
Czy złośliwość leży w Pana naturze szanowny autorze?

Witam. Na wstępie muszę panu pogratulować i podziękować za wszystkie ataki śmiechu podczas lektury "Jak niczego nie rozpętałem":). Skoro poruszamy się w takiej humorystycznej konwencji nie mogę nie zapytać Pana o ulubione filmowe komedie lub też obrazy innego gatunki? Ponadto jestem ciekaw czy myślał Pan o ekranizacji swojej powieści, gdyż wg. mnie stanowi ona fantastyczny materiał na naprawdę dobra polską komedię.

Chciałam przeprosić za mało spójne zdanie tam powyżej, coś mnie chyba zaćmiło w pewnym momencie, ze nie zauważyłam tego.

Pani Marto, chciałbym wierzyć, że złośliwość nie leży w mojej naturze ;), ale co do „zakrótkości” książki nie mogę się z Panią nie zgodzić (już mi to wytykano). Pisząc ‘Jnnr’, nie spodziewałem się jednak w najmniejszym stopniu, że książka będzie konsumowana w sposób opisany przez Panią, czy – tym bardziej – że doprowadzi do uzależnienia ;). Bardzo Pani dziękuję za aż tak życzliwą opinię :). Chyba nawet najbardziej narcystyczny autor pękałby z dumy, czytając takie zażalenie ;).
Pozdrawiam Panią,
H. J.

PS. Najprawdopodobniej również padłem ofiarą zaćmienia, bo nie zauważam żadnej niespójności :).

Panie Macieju, bardzo dziękuję za gratulacje i – oczywiście – cieszę się z powodu wszystkich Pana ataków śmiechu; taka reakcja to (w tym przypadku) najsympatyczniejsza „recenzja” :).
Mój wybór filmów komediowych nie byłby raczej oryginalny: na bezludną wyspę zabrałbym komedie panów Chęcińskiego i Barei, a z produkcji zagranicznych – „To właśnie miłość” i zapewne kilka innych jeszcze filmów pana Richarda Curtisa.
Nie myślałem o ekranizacji „Jnnr”; wydaje mi się, że humor w tej opowieści w zbyt dużym stopniu opiera się na „naiwnej ironii”, trudnej do przełożenia na „język” filmu. Co nie oznacza, że Pana stwierdzenie, iż książka stanowi „fantastyczny materiał na naprawdę dobrą polską komedię” nie sprawia mi przyjemności ;). Dziękuję :).

Ajajaj proszę nie pękać bo potem fani mnie zlinczują, że to przeze mnie. Tym bardziej, ze pewnie tak jak ja, liczą na ciąg dalszy pisarskiej przygody. Chyba, że już wcześniej już była "popełniona" jakaś książka?
Była?
Bo być to jak wyczytałam wcześniej będzie.

Pani Marto, ja pisałem o hipotetycznym narcystycznym autorze ;)…
A poważniej: jak się już przyznałem pani Patrycji, mam w planach kolejną „jaszkową” historię; wcześniej – pod innym pseudonimem – napisałem jeszcze jedną książkę, ale to była zupełnie inna bajka (a właściwie – „Bajki…”).

No kurcze a już miałam nadzieje na uchylenie rąbka tajemnicy i znów nic. To bardzo niezdrowo być tak tajemniczym.
Może jednak parę szczegółów o osobie autora uda nam się uzyskać?
Nie mam się nawet o co zaczepić przy kolejnym pytaniu.
Ulubione zabawy wieku dziecięcego? - to tak jak już miedzy bajkami jesteśmy;)

p.s i proszę bez tej pani, jakoś tak postarza mnie to

Skoro nalegasz… :)
Nie staram się być jakoś specjalnie tajemniczy – trochę już przecież o sobie powiedziałem.
Jeśli chodzi o planowaną książkę, zabronił mi o niej mówić Stephen King („Jak pisać. Pamiętnik rzemieślnika”), którego w tym przypadku traktuję najzupełniej poważnie.
„Bajki…” o których wspomniałem nie są – wbrew pozorom – przeznaczone dla dzieci; przeciwnie – napisałem je dla dorosłych (z tym, że tylko niektórych ;)). Ich przesympatyczną recenzję (Kasiulki) można znaleźć nakanapie: http://nakanapie.pl/book/500635/bajki-dla-niektorych-doros%C5%82ych-o-nim-i-o-niej.htm
Wyjaśnię dla porządku, że:
1. „Bajki…” to naprawdę inna bajka, i Harosław Jaszek nie miał nic wspólnego z ich napisaniem
2. okoliczności ich powstania wyjaśnione są w: http://papierowymotyl.pl/sylwetki/rozmowy/313-karol-arentowicz.html
3. to jeszcze cieńsza książka (właściwie – książeczka) ;)
4. dystrybucja niestety szwankuje ;) http://www.empik.com/bajki-dla-niektorych-doroslych-arentowicz-karol,prod58904915,ksiazka-p

cyt "„Bajki…” powstały jako wyraz niezgody i antidotum na „Gnój” i „Plac Zbawiciela”. Kolejna (już gotowa) książka adresowana jest do w s z y s t k i c h Czytelników. Nosi tytuł „Jak niczego nie rozpętałem”, a w jej napisaniu pomógł mi brat-bliźniak, Harosław Jaszek."

Który z braci jest tym złym?

Marta, oni się tak bardzo nie różnią - w końcu to bliźniacy ;). Po prostu każdy z nich pisze inne historie.

W książce sensacyjnej jak są bliźniący to jeden jest ten zły. No dobra to ja już może nie będę męczyła, bo z moja tendencja rozbierania wszystkiego na czynniki pierwsze to mogę się za daleko zapędzić. Trzeba będzie poszukać tych bajek, ale na razie z przeczytanych fragmentów , w moim obecnym stanie psychicznym , raczej mogą mnie zdołować.

To bajki, a gatunek zobowiązuje (także jeśli chodzi o zakończenia).
Wobec tego powiem Jaszkowi, żeby się pospieszył z tym pisaniem ;).

Pogonić brata trzeba;). Z resztą zawsze mogę podziałać w stylu "Misery"

No, thank you, Annie ;)

No , już miałam nadzieję, że będzie tak fajnie. I po zabawie.

Skoro już weszliśmy na temat "Bajek": niedawna recenzja Sylwii
("Wspaniała opowieść o ludziach, którzy podtrzymują moją wiarę w ten cały świat, w dobroć, miłość, bezinteresowność …i w końcu, a może przede wszystkim- ludzkość")
wskazuje, że raczej nie działają one "dołująco":
http://nakanapie.pl/books/500635/reviews/3041.bajki-dla-niektorych-doros%C5%82ych-o-nim-i-o-niej
W podobnym duchu wypowiada się także Kasiulka.