Opinia na temat książki 451° Fahrenheita

Niestety, lekkie rozczarowanie. Zaczęło się dobrze - klimacik jak u Orwella czy Huxleya, czyli coś co lubię, ale potem wszystko jakoś się rozmyło. Co do skojarzeń - moje pierwsze skojarzenie nie było książkowe, ale filmowe. Dawno temu oglądałam film Equilibrium z Christianem Balem, w którym na początku pojawia się scena palenia książek i dzieł sztuki i właśnie ten obraz pojawił się w mojej głowie kiedy wzięłam do ręki najnowsze wydanie Fahrenheita.
Pomysł na książkę był naprawdę doskonały, ale wykonanie podoba mi się mniej. Oczywiście nie oznacza to, że nie zauważyłam przesłania (można je nawet nazwać proroczym), które skłania do refleksji nad kondycją ludzkości. Kto dysponuje takim wydaniem jak ja powinien zaglądnąć na stronę 60 i poczytać o zapewnieniu człowiekowi niezbyt wymagającej rozrywki np. w formie konkursów sprawdzających znajomość tekstów piosenek (coś Wam to przypomina?) albo o przytłaczaniu ludzi tak ogromną ilością bezużytecznych informacji, że będą mieć poczucie, że dysponują imponującą wiedzą.
Świat wykreowany przez Bradbury'ego ma być doskonały, a czytanie książek, jako czynność skłaniająca do refleksji i samodzielnego myślenia, zagraża widzeniu świata w wyłącznie różowych barwach. Rzeczywistość została postawiona na głowie - strażacy zamiast gasić pożary, wywołują je paląc książki. Centrum życia rodzinnego są ogromne telewizory zajmujące całe ściany. Doceniam autora za to, że dostrzegł pewne trendy we współczesnym mu społeczeństwie i potrafił tak precyzyjnie przewidzieć przyszłość. Nie mogę nie wspomnieć tutaj o czymś co widziałam w TV przed świętami. Generalnie, nie używam telewizora, ale przed Bożym Narodzeniem miał mi towarzyszyć przy krojeniu sałatki. Kiedy szukałam czegoś nadającego się do obejrzenia, natrafiłam na program, w którym jakiś ekspert radził kobietom jakich spinek do włosów używać i jak upiąć włosy, żeby podczas kolacji wigilijnej ładnie podkreślić linię żuchwy... Zaczęłam się zastanawiać czy to ja jestem nienormalna czy cała reszta.