Opinia na temat książki Opowieść wigilijna

Mam swoją tradycje świąteczną, taką małą. Co roku czytam Opowieść Wigilijną, tak zwyczajnie, bo uwielbiam atmosferę jaką przywołuje, bo bez niej, Święta są dla mnie nie pełne. O samej Opowieści Wigilijnej, tak naprawdę, napisano już wszystko. Że mądra, ponadczasowa, że urzekająca i skłaniająca do myślenia. I chyba nie ma choć jednej osoby, która by nie poznała tej historii, w takiej czy innej formie. Bo oto jest, jedna z najtrwalszych i najbardziej lubianych opowieści Dickensa. Napisana w ciągu sześciu tygodniu, pierwotnie wydana w Boże narodzenie roku 1843, po ponad 170 latach, nadal perfekcyjnie przywołuje doznania wiktoriańskich świąt. I po ponad 170 latach, nadal do nas przemawia, a jej urok, zdaje się być niewyczerpany. Dickens uwielbiał, słowem, malować obrazy. Wszystko w tej historii jest jakby uwydatnione; opisy tak żywe, że miejscami są niemal surrealistyczne, a przedmioty nieożywione nabierają własnego życia i osobowości. Nie da się opisać, jak wspaniała jest to książka, pozornie prosta opowieść o moralności, a jednocześnie poruszająca, która sprawia, że czytelnik na przemian chichocze i drży. Dziękuję, panie Dickens, dziękuję za jedną z moich ulubionych historii świątecznych. Za stworzenie tak żywych postaci, jak Ebenezer Scrooge, Bob Cratchit, czy Mały Tim. Za personifikację ducha Marleya, za pozostałe trzy zjawy. Ale najbardziej dziękuję, za sprawienie, że miliony ludzi na całym świecie, czytając tę historię, też się uśmiechają, a może również zastanawiają się i przemyślą odrobinę rzeczy w swoim życiu.