Aecjusz i barbarzyńcy

Flawiusz Aecjusz urodził się u schyłku IV w. w mieście Durostorum w prowincji Mezji, a więc na terenie dzisiejszej Bułgarii. Był synem rzymskiego oficera oraz damy z italskiej arystokracji.

Pochodzenie stawiało go zatem w uprzywilejowanej pozycji. Od dziecka gromadził kapitał w postaci kontaktów w środowisku wyższych oficerów i w kręgach arystokracji. Podobnym kapitałem i możliwościami dysponowało wielu innych młodych ludzi, jednak to właśnie Aecjusz zrobił oszałamiającą karierę i na ponad 20 lat zdominował scenę polityczną zachodniego cesarstwa rzymskiego.

Osiągnął to zręcznie wykorzystując jedyny atut, jakiego nie mieli jego potencjalni rywale, czyli dobre relacje z Hunami. W młodości spędził wśród tych budzących przerażenie u Rzymian okrutnych koczowników kilka lat jako zakładnik. Nawiązane wówczas kontakty i znajomość zwyczajów Hunów okazały się przydatne, gdy włączył się w bezwzględną walkę o władzę w Rzymie. Dzięki wojskowej pomocy Hunów zyskał pozycję naczelnego wodza i patrycjusza zachodniego cesarstwa. Usunął w cień ówczesnego cesarza Walentyniana III i przez wiele lat faktycznie rządził państwem wstrząsanym kolejnymi kryzysami związanymi z obecnością w jego granicach najróżniejszych plemion.

Książka pokazuje, w jaki sposób Aecjusz starał się uratować, to co było do uratowania i tym samym zapobiec politycznej dezintegracji zachodniego cesarstwa rzymskiego, lub przynajmniej ograniczyć jej skutki. Książka może okazać się dobrą lekturą dla tych wszystkich, którzy interesują się rolą jednostki w historii i upadkami wielkich cywilizacji.