Atlas operowy. 100 najpiękniejszych dzieł.

Uff, nareszcie skończyłam.  I cóż mogę powiedzieć? To zdecydowanie dobra książka, omawiająca właściwie całą historię opery.  Autorki zaczynają od Cameraty florenckiej, omawiają rozwój i zmiany zachodzące w operze, sposób komponowania, melodykę, tematykę, a potem można sobie poczytać o kompozytorach, librecistach i treści znanych i mniej znanych oper, charakterystycznych dla kolejnych epok.
Nie ukrywam, że przy czytaniu niektórych opisów prawie słyszałam omawiane dzieła, miałam przed oczyma inscenizacje, które widziałam na scenie, przypominały mi się odczuwane wrażenia, bo opera to sztuka grająca na emocjach.
Autorki postarały się dokładnie przedstawiać libretta, dodawać informacje o twórcach, zabrakło mi trochę opowieści o wykonawcach prapremier, osadzenia w czasie, choć przy niektórych pozycjach to ostatnie ma miejsce, to jednak dla mnie tego za mało.
Poza tym - wiem,  czepiam się, ale mnie cholera wzięła - myślę, że lepiej byłoby, gdyby się panie skupiły na tym, na czym się znają, czyli na muzyce.
Nie wiem, na jakiej podstawie w opisie "Pierścienia Nibelunga" Wagnera twierdzą, że można go uznać za pierwowzór "popularnych powieści" J.R.R. Tolkiena, bo skoro opierają to przekonanie tylko na fakcie, że w obu przypadkach "... ludziom towarzyszą karły i smoki, a całość jest skupiona wokół magicznego pierścienia.... ", to lepiej byłoby, gdyby dały sobie spokój z tak daleko idącymi, a bzdurnymi nawiązaniami.
Owszem, jest związek między Tet...