Opinia na temat książki Babie lato

"(...) lepiej szaleć, niż trzymać się w ryzach tym, co powiedzą inni".

I dałem się porwać opowieści spisanej na kartach tej książki przez Martę Dzido. Oderwałem stopy od ziemi. Puściłem się...

I odpłynąłem zanurzony w barwach jesieni, w odmętach myśli przepełnionych tęsknotą za czasem minionym.

I przemierzałem strony tej książki jak każdego dnia przemierzam drogę do pracy i z, wędrując nierównym chodnikiem, jakbym spacerował krzywizną dnia codziennego niewidzialny dla świata, nieistotny, a wszechobecny.

Jestem sterem. Okrętem. Sobie przystanią. Jestem... gotowy przystanąć. Zatrzymać się. Pobyć ze sobą.

Prawda.
Kłamstewka.
Iluzje.
Niedomówienia.
Fantazje.
Blagi.

Co u ciebie słychać. Co słychać...

Zimny chów.
Oschły ton.
Nie becz.
Milcz.

Kobieta o kobietach, a gdzieś w środku ja, mężczyzna.

Nie łatwo było mi zanurzać się w tych opowiadaniach. Jako mężczyzna nie każde z nich rozumiałem, albo rozumiałem po swojemu. Moja ich interpretacja wychodziła z męskiego punktu widzenia. Przyznaję, to była ciekawa czytelnicza podróż, ale trudna. Były momenty kiedy się wstydziłem za mężczyzn, ale przeżywałem także piękne chwile. Towarzyszyła mi huśtawka różnych emocji, co było w sumie cudownym doświadczeniem. Początkowy lęk dość szybko zniknął zastępując miejsce zaciekawieniem... To nie jest łatwa książka, gdyż opowiada o ważnych sprawach z szacunkiem i odwagą. Dużo tu zabawy słowem. Ogrom metafor. I już ten fakt powoduje, że należy podejść do niej z odpowiednim nastawieniem. A jakim ono jest? Z otwartą głową i z otwartym sercem.

Polecam! Czytaj!