"Balladyna" Juliusza Słowackiego w estetycznych kontekstach epoki

„Ustawienie” Balladyny w centrum rozkrzewiającej się przestrzeni kontekstów to zabieg otwierający perspektywę na całość twórczości Słowackiego, jego wyobraźnię, kunszt językowy, a nade wszystko nowatorskie koncepcje estetyczne, za którymi kryje się mistrzowskie operowanie różnymi gatunkami i poetykami. Wysoko oceniam analityczno-interpretacyjne umiejętności Autorki, dzięki którym problem artystycznej funkcji „ironiotragizmu”, relacji między tragizmem i ironią, przedstawiony został na poszczególnych piętrach struktury artystycznej dramatu: od motywów i wątków po wymiar metafizyczny. Takie całościowe spojrzenie na Balladynę to cenna jakość w rozważaniach nad twórczością Słowackiego i inspiracja dla badaczy. Warto docenić fakt, iż dyskursowi nad dramatem towarzyszy tu nurt recepcyjny, przywoływanie i komentowanie prac najwybitniejszych znawców przedmiotu. Dzięki temu dostrzegamy w tle panoramę badań nad polskim romantyzmem, ewolucję poglądów oraz metodologii – od XIX-wiecznego pozytywizmu po współczesny postmodernizm. (Z Recenzji prof. dr hab. Ireny Jokiel, Uniwersytet Opolski)