Bezsilni

Sprawiedliwie trzeba powiedzieć, że prawdziwym zaskoczeniem jest, kto tu zabił. Czytelnik od samego początku jest mylony, są mu podsuwane fałszywe tropy – tymczasem okazuje się, że najciemniej jak zwykle pod latarnią. Jeśli miałabym wskazywać najciekawszy wątek, byłyby to losy Sammy’ego, którego historia jest dramatyczna, a związane z nią przerażenie i desperacja tak wielkie, że budzą współczucie. Jest to wątek wynikający z głównego, czyli morderstw i odkrycia, kto morduje.
I to jedyne zalety książki. Owszem, zwłaszcza ta pierwsza jest ważna, ale dla mnie to za mało. Ciekawiej niż treść prezentuje się okładka – trafnie pokazuje samotność bohaterki, jej tęsknotę, szarość jej egzystencji.. Ponure niebo odcięto linią jak nożem, to dla mnie oznaka, że główna bohaterka znajduje się bardzo daleko od jakiejkolwiek wizji swojej przyszłości.
W opisach tu i ówdzie zamieszczonych można przeczytać, że książka jest mocnym, wyrazistym głosem w literaturze kryminalnej, fascynującym kryminałem czy też nowym, mocnym głosem w kryminale skandynawskim. Gruba przesada, żeby nie powiedzieć – bzdura. A jeśli chodzi o kryminał fiński, to w ogóle umieściłabym ją na samym dole listy.
Czyta się to bardzo mozolnie. Z trudem. Bez zaangażowania. Jest się gdzieś obok opowieści. Akcja przyspiesza i rozwija się zdecydowanie za późno, gdy już właściwie nie ma się ochoty na lekturę. Główna bohaterka (Anna), poszukująca swojej tożsamości narodowej, swojego miejsca w świecie i w życiu, nie wzbudziła...